ลักษณ์ดึงมือหลานสาวบุญธรรมที่กำลังจะลุกขึ้นและจ้องหน้าหล่อน สบตากลมแป๋วของเด็กสาวซึ่งมีอาการสั่นหน่อย ๆ พอถูกคุณอาหนุ่มใหญ่จับมือ นานแล้วที่เขาไม่ได้ถูกเนื้อต้องตัวหล่อน เวลาที่ผิวหล่อนเสียดสีกับผิวของเขามันเหมือนมีประจุไฟฟ้าวิ่งวาบเข้าไปในตัวยังไงก็ไม่รู้ ลักษณ์บีบมือหล่อนไว้แน่น
“คะ...อะ...อาลักษณ์”
“ที่อาพูดเพราะอาเป็นห่วง...ก็เราน่ะ...เอ้อ...เป็นสาวแล้ว โตมากแล้วนะ”
“ค่ะ...ปุ๊เข้าใจค่ะ แล้วจะให้ปุ๊ทำอะไรคะ?”
“เอ้อ...ก็จัดของในห้องทำงานของอา จัดเอกสารบนโต๊ะให้เป็นระเบียบ”
“ค่ะ...ตะ...แต่ว่า...อาลักษณ์ปล่อยมือปุ๊ได้แล้วนะคะ”
พอหล่อนบอกเขาก็รีบคลายมือหล่อนที่กุมไว้แน่น ลักษณ์เกือบจะถอนใจออกมาดีว่าเก็บอาการไว้เสียก่อน เพราะอะไรน่ะเหรอ...ก็เพราะเขาโล่งใจที่หล่อนรับปากว่าจะไม่ไปคอกม้ากับหลานป้าเวียงแล้วนั่นล่ะ
ป้าเวียงชะเง้อมองออกไปนอกหน้าต่างห้องครัวในเวลาตกเย็นที่ฝนตกลงมาอย่างหนัก ห
