ฉัตรชยาทำตัวไม่ถูกเมื่อเขาช่วยจัดการเรื่องผ้าถุงให้จนตอนนี้มันรัดแน่นพอที่เธอจะไม่ต้องกังวลกลัวมันหลุด ภายนอกดูดุดันมาดเข้มเหมือนพวกชาวไร่ชาวสวน จนไม่อยากเชื่อว่าจะมีมุมแบบนี้ด้วย ถ้าใจร้ายก็ควรจะร้ายใส่กันให้สุดสิ ไม่ใช่มาทำใจดีสลับกันไปมาแบบนี้
“คุณจะให้ฉันทำอะไรเหรอคะ”
“อย่างแรกเลยก็...ซักผ้า ตามมา” เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมเดินนำหล่อนออกไปนอกบ้าน ออกไปทางด้านหลังจนเห็นว่ามีพื้นที่สำหรับซักล้างอยู่ เพียงแต่...
“ไม่มีเครื่องซักผ้าเหรอคะ?”
“ไม่มี” คำตอบนั้นเสมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางใจ ผ้ากองเท่าภูเขาแต่กลับบอกว่าไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกเนี่ยนะ แบบนี้ชาติไหนหล่อนจะซักหมดกัน!
“คุณแกล้งฉัน!”
“จะทำหรือไม่ทำ ถ้าวันนี้ซักผ้าพวกนี้ไม่เสร็จ เธอจะได้กินข้าวแบบเมื่อวาน แต่ถ้าเสร็จ ฉันจะยอมให้กินข้าวดีๆ เป็นการแลกเปลี่ยน” ดวงตาวาววับทันทีที่ได้ยินคำว่าข้าวดีๆ ตอนนี้เธอหิวจนท้องร้องไม่หยุดมาเป็นชั่วโมง
