“เอาไปสิ”
“อะ...อะไรคะ?”
“ข้าวดีๆ ไง” หล่อนรับมาดูจนตาแทบถลน นั่งซักผ้าหลังขดหลังแข็งแค่เพื่อข้าวไข่ดาวจานเดียวเนี่ยนะ เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยที่หญิงสาวอยากจะร้องไห้เพราะเรื่องของกิน
“คุณไม่ได้คิดจะให้ฉันกินของดีๆ แต่แรกใช่ไหม คุณแค่แกล้งฉัน”
“แค่ซักผ้ายังใช้เวลาไปทั้งวันแล้วหวังจะได้ของที่มันดีกว่านี้เหรอ นี่แม่คุณ คงเติบโตมาในกองเงินกองทองมากเกินไปสินะถึงไม่เคยรู้ว่าเงินมันหายากขนาดไหน คนบางคนทำงานอาบเหงื่อทั้งวัน ไข่ดาวสักฟองยังไม่มีด้วยซ้ำ” หญิงสาวเถียงไม่ออกสักคำด้วยทุกคำพูดของชายหนุ่มมันจริงทุกอย่าง
“ฉันผิดหรือไงที่เกิดมาแล้วมีทุกอย่าง ฉันไม่ได้ขอมาเกิดในครอบครัวคนรวยสักหน่อย แล้วทำไมต้องทำเหมือนการที่ฉันมี แล้วคนอื่นไม่มีมันเป็นความผิดของฉันด้วยล่ะ”
“การที่เธอมีมันไม่ผิดหรอก แต่การไม่รู้จักให้ลูกของตัวเองรู้ว่าคนทำผิดต้องโนลงโทษ นั่นต่างหากที่ผิด! จะกินหรือไม่กิน ถ้าไม่กินจะได
