บทที่ 37
เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเดิมเรียบร้อยนายมิ่งก็นำตติยะและเจนิตาออกเดินทางทันที ระหว่างทางตติยะคอยสังเกตอาการเจนิตาตลอดเวลาด้วยความเป็นห่วง แม้จะอยากให้เธอพักต่อแต่เมื่อได้ข่าวว่าบิดาและมารดาเดินทางมาตามหาเขาถึงที่นี่เขาจึงอดทนรอต่อไปไม่ได้ ฝ่ายเจนิตานั้นยิ่งเดินเธอก็ยิ่งรู้สึกว่าเรี่ยวแรงลดน้อยลงทุกที อาการปวดร้าวตามตัวเริ่มแสดงให้รู้ว่าไข้กำลังจะกลับมาเล่นงานเธออีกครั้ง แต่เธอก็กัดฟันทนเพื่อไม่ให้เป็นตัวถ่วงของตติยะ พ่อแม่ของเขารออยู่เธอไม่อยากทำให้เรื่องมันแย่ลงไปอีก ในที่สุดนายมิ่งก็พาทั้งคู่ออกมาจนถึงถนนซึ่งเป็นจุดเกิดเหตุและในขณะนี้ยังมีเจ้าหน้าที่ตำรวจทำหน้าที่เก็บหลักฐานเพื่อหาตัวคนร้ายอยู่หลายนาย รวมทั้งบิดามารดตาของตติยะและพิพัฒน์คนสนิทด้วย
“คุณแม่” ตติยะเอ่ยเรียกมารดาที่นั่งร้องไห้อยู่บนรถตู้โดยมีคุณประวิทย์คอยปลอบประโลมอยู่ข้างๆ
“เต้” คุณหญิงช่อทิพย์หันมาตามเสีย
