บทที่ 18
เมื่อเดินมาถึงลานจอดรถเจนิตาก็พบว่าวันนี้ตติยะไม่ได้ขับรถด้วยตัวเองแต่มีคนขับรถยืนรออยู่ข้างๆรถคันโก้ของเขา
“นี่โชค เป็นคนขับรถของผมเอง”
“สวัสดีครับ” โชคยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
“สวัสดีค่ะ เจนค่ะ” เจนิตาทักทายพร้อมแนะนำตัวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“วันทำงานส่วนมากผมจะให้โชคขับรถให้ เพราะจะใช้เวลาว่างช่วงรถติดอ่านเอกสารหรือตรวจงานต่างๆ อีกอย่างเลิกงานช่วงเย็นรถติดผมอยากพัก เลยให้โชคขับให้สบายกว่า”
“คุณจะให้ฉันมาด้วยทำไม แทนที่คุณโชคเขาจะได้กลับบ้านต้องมาฝ่ารถติดไปส่งฉันอีก”
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณเจน มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว”
“เห็นไหม คนขับเขายังไม่พูดอะไรเลยคุณจะเดือดร้อนแทนทำไม”
“ก็ได้ อยากไปส่งนักก็ตามใจดีซะอีกฉันจะได้ประหยัดค่าแท็กซี่ไว้ไปช็อปปิ้ง” เจนิตากระซิบให้ได้ยินกันสองคนก่อนจะเปิดประตูขึ้นไปนั่งกอดอกเชิดหน้าอยู่ที่เบาะหลัง ตติยะรีบตามเข้าไปนั่งเบียดกับเธอจนแทบจะนั่งบน
