บทที่ 22
ตติยะอุ้มร่างบอบบางของเจนิตาวางลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม น้อยคนนักที่จะรู้ว่าภายในห้องทำงานแห่งนี้มีห้องนอนเล็กๆซ่อนอยู่หลังชั้นวางหนังสือเผื่อเวลาที่มีงานเร่งด่วนแล้วเขาต้องการที่จะนอนค้างที่นี่ นอกจากเขาและเลขาแล้วไม่เคยมีใครได้ย่างกรายเข้ามาในห้องนี้เพราะถือว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัวโดยเฉพาะ ตติยะเขี่ยปรอยผมที่หลุดลงมาปรกหน้าผากของร่างบางออกอย่างแผ่วเบา จึงเผยให้เห็นรอยแตกเล็กๆบริเวณเหนือคิ้วที่ไม่ต้องถึงกับเย็บแต่ก็ทำให้เลือดออกจนเขาใจเสีย ยิ่งเห็นบาดแผลเขาก็ยิ่งรู้สึกโกรธใครหรืออะไรก็ตามที่มีส่วนทำให้เจนิตาต้องมีสภาพแบบนี้ ยังไม่นับแก้มเนียนที่เริ่มบวมและปรากฏรอยนิ้วมือชัดเจน แพรวพิลาศเดินถือกล่องปฐมพยาบาลมาให้ตติยะซึ่งร่างสูงก็รับไปพร้อมเริ่มทำแผลให้เจนิตาด้วยตัวเอง
“บอสคะ ให้ดิฉันช่วยไหมคะ” แพรวพิลาศอาสาทำแผลให้เจนิตา
“ไม่เป็นไรครับผมจะทำเอง” เมื่อผู้เป็นนายยืนยันอย่างนั้นแพร
