ต้นเหตุของความแค้น
1028 คำ
ก่อนหน้านั้น 5 ชั่วโมง
สนามบินสุวรรณภูมิ
เครื่องบินโดยสารลำใหญ่เพิ่งแตะรันเวย์ เสียงประกาศต้อนรับผู้โดยสารดังคลอเบาๆ
ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ก้าวออกมาพร้อมกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ภีมร์ภัทร์ นักเรียนนอกจากอเมริกา อายุเพียง 19 ปี แต่กลับมีบรรยากาศเคร่งขรึม เย็นชาเกินวัย ใบหน้าหล่อคมดึงดูดสายตาหลายคู่ที่มองตามไม่วาง
ทันทีที่เขากวาดสายตาไปรอบโถงผู้โดยสารขาเข้า เสียงหวานที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น
“ภีมร์ ทางนี้ลูก!”
แม่เล็ก น้องสาวแท้ๆ ของแม่ผู้ล่วงลับ ยืนรออยู่พร้อมคนขับรถ เธอโบกมือเรียกเขา ใบหน้าที่พยายามยิ้มสดใส แต่ในแววตากลับมีประกายบางอย่างซ่อนเร้นอยู่ลึกๆ
ภีมร์ภัทร์ชะงักไปเสี้ยววินาที ก่อนที่ริมฝีปากแข็งกระด้างจะคลี่ยิ้มบางๆ เขารีบเดินตรงเข้าไปหา แล้วโผเข้ากอดผู้หญิงที่เขาเคารพรักราวกับแม่คนที่สอง
“คิดถึงจังเลยครับแม่เล็ก” เสียงทุ้มยังเจือความอ่อนเยาว์ แต่แฝงความอบอุ่นที่ไม่ค่อยได้เผยกับใคร
แม่เล็กโอบตอบแน่น ใบหน้าซุกลงบนบ่ากว้างของเด็กหนุ่มที่เธอเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็ก …ในอกกลับเต้นแรงด้วยความรู้สึกที่อยากเป็นแม่เขาจริงๆ
ตั้งแต่วันที่พี่สาวแท้ๆ จากไป เธอไม่เคยคิดจะเป็นเพียงน้าสาวอีกต่อไป หากแต่ปรารถนาจะขึ้นเป็น “แม่ที่แท้จริง” ของเขา เพราะหัวใจเธอแอบเผลอรักพี่เขยมาตลอด…
และเมื่อข่าวประกาศการแต่งงาน ของพ่อภีมร์ภัทร์กับผู้หญิงอีกคนดังขึ้นในตระกูล ความริษยาที่ถูกเก็บงำมานานก็ค่อยๆ กัดกินเธอทีละน้อย…
แม่เล็ก กชกร หิรัณย์ธา ปรายตามองนาฬิกาข้อมือหรู ก่อนหันมาบอกชายหนุ่มที่เธอรักเหมือนลูกแท้ๆ
“กลับมาทันงานแต่งคุณพ่อพอดีเลยนะลูก… ป่ะ ไปแต่งตัวกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันเห็นกับตา นังแพศยาคนนั้น ที่มันคิดจะมาเกาะคุณพ่อของภีมร์”
น้ำเสียงที่เหมือนพูดเล่น แต่กลับแฝงพิษร้าย กรีดลึกเข้าหูเด็กหนุ่มทุกคำ
เธอหัวเราะเบาๆ แววตาเย็นเฉียบ “ก็แม่ม่ายลูกติด ลูกสาวกำลังเรียนมหาลัยพอดี… อายุก็รุ่นๆ เดียวกับภีมร์นั่นแหละลูก”
คำพูดนั้นทำให้แววตาคม ที่มักจะเย็นชาของภีมร์ภัทร์ฉายแสงโหดทันที ร่างสูงยืนตรงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว กำมือแน่น เส้นกรามขบจนขึ้นสันนูน
“ครับ…”
เสียงทุ้มต่ำตอบสั้นๆ แต่บรรยากาศรอบตัวกลับเต็มไปด้วย ความกดดันราวพายุที่กำลังจะก่อตัว
บนรถหรูระหว่างทาง...
ภายในรถยุโรปคันหรู เสียงเครื่องยนต์เดินเรียบแต่กลับ ไม่อาจกลบความเงียบกดดันที่แผ่กระจายอยู่
แม่เล็ก นั่งไขว่ห้างอย่างสง่างาม พลางเหลือบมองเด็กหนุ่มร่างสูงที่นั่งนิ่งข้างๆ แววตาของเธอเจือทั้งความเอ็นดูและความริษยาอันลึกล้ำ
“คุณพ่อของภีมร์… ครองโสดมาตั้งห้าปีเต็มนะลูก” เสียงหวานเอ่ยขึ้นช้าๆ ราวกับชั่งน้ำหนักทุกถ้อยคำ “อยู่ๆ มาประกาศแต่งงานสายฟ้าแลบแบบนี้… มันคิดเป็นอื่นไม่ได้หรอก”
เธอหันหน้ามามองชายหนุ่มตรงๆ ดวงตาเต็มไปด้วยพิษร้ายที่แอบซ่อนในความอ่อนโยน
“มันต้องใช้มารยาจับคุณพ่อของภีมร์แน่ๆ… ผู้หญิงพวกนั้น ไม่มีทางรักจริงหรอกลูก มีแต่จะหาผลประโยชน์”
คำพูดแต่ละคำเหมือนหยดน้ำมันราดลงบนไฟที่ซ่อนอยู่ในอกของภีมร์ภัทร์ ดวงตาคมที่เคยเย็นชากลับส่องประกายกร้าวขึ้นทีละน้อย
เขาหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง เสียงทุ้มต่ำลอดไรฟันเพียงสั้นๆ
“ผมเข้าใจแล้วครับ แม่เล็ก”
เวลาต่อมางานแต่งโรงแรมหรูใจกลางเมือง...
โถงต้อนรับของโรงแรมระดับห้าดาวถูกประดับประดาด้วยดอกไม้สด แสงไฟระยิบระยับ เหนือศีรษะแขกเหรื่อที่แต่งกายหรูหรา เสียงบรรเลงเครื่องสายขับกล่อม บรรยากาศให้อบอวลด้วยความอลังการ
ทันทีที่ก้าวพ้นประตูทางเข้า สิ่งแรกที่สะดุดตาทุกคนคือ ป้ายภีเวดดิ้งขนาดใหญ่ ตั้งตระหง่านอยู่หน้าทางเข้า ห้องจัดเลี้ยงหรูหรา
บนป้ายเป็นรูปคู่ของเจ้าบ่าว เจ้าสาวในวัยสี่สิบปีที่ยิ้มเคียงกันอย่างมีความสุข
ดร.ภรรณิภา วงศ์ธารา สตรีผู้เพียบพร้อมทั้งการศึกษาและชาตกูล
ภัควัฒน์ อัศวเหม เจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่ในเมืองไทย ชายผู้ทรงอิทธิพลที่ใครๆ ต่างให้ความเกรงขาม
ชื่อทั้งสองถูกสลักด้วยอักษรทองหรูหรา ตัดกับฉากหลังดอกไม้สีขาวครีมดูสง่างาม
แขกในงานต่างส่งเสียงชื่นชม ยกแก้วแชมเปญสนทนากันถึงความยิ่งใหญ่ของการจับคู่ครั้งนี้
แต่ท่ามกลางบรรยากาศหรูหรา…
กลับมีสายตาคมกริบ คู่หนึ่งจับจ้องป้ายตรงหน้าอย่างเย็นชาภีมร์ภัทร์
แววตาแข็งกร้าวของเขา ฉายแววโกรธแค้นทันทีที่เห็นใบหน้ายิ้มแย้มของเจ้าสาวบนป้าย
ทันใดนั้น…
เสียงฮือฮาเบาๆ ดังขึ้นจากกลุ่มแขกที่ยืนอยู่หน้าทางเข้า
หญิงสาวร่างบางปรากฏกาย ในชุดราตรียาวสีพาสเทลหรูหรา ผิวขาวผ่องราวหยดน้ำนม ใบหน้าสวยหวานสะกดทุกสายตาให้หันตาม พลับเพา ก้าวเดินอย่างสง่างาม ดอกไม้ที่ประดับอยู่รายทางยังดูหม่นลงถัดจากเธอ
แค่เพียงก้าวผ่าน ภีมร์ภัทร์เหมือนสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมอ่อนหวานบางอย่าง แต่มุมสายตาไม่ทันได้จับต้อง… เพราะพลับเพายกชายกระโปรงก้าวสวนเขาไปพอดี
เธอเดินตรงเข้าไปกอดกับเจ้าสาวและเจ้าบ่าวทันที
“พลับเพา… สวยจังเลยลูกแม่”
เสียงอบอุ่นของ ดร.ภรรณิภา ดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มภาคภูมิ
"คุณแม่ก็เป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดเลยค่ะ"
เสียงหวานเอ่ยเบาๆ พร้อมรอยยิ้มสดใส
“หนูพลับเพา สวยมากนะลูก” ภัควัฒน์ กล่าวเสริมอย่างเอ็นดู
“ถ้าภีมร์มาทันงานวันนี้… คงได้เจอกันพอดี ไม่น่าเชื่อสายตาสาวห้าว มาแต่งหวานจะสวยขนาดนี้”
พลับเพายิ้มหวาน ตอบรับด้วยความนอบน้อม ดวงตาของเธอฉายแววคิดถึงเจืออยู่ลึกๆ
"นับจริงๆ เกือบหกปีแล้ว… นับตั้งแต่วันที่เขาจากไปอเมริกา กลับมาในวันนี้… เขายังจำพลับได้อยู่หรือเปล่านะ ภีมร์?
- ผู้เขียน
