วิศวะร้ายปันใจยัยลูกเลี้ยง

ติ๊งต๊อง! ติ๊งต๊อง! เสียงกดกริ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันในห้อง “ใครอ่ะ… มีอะไรครับ…?” ภีมร์เอ่ยงัวเงีย เสียงทุ้มแหบพร่ายังเจือความมึนเมาอยู่เต็มที เสียงหวานคุ้นเคยตะโกนลอดเข้ามาจากด้านนอก “ภีมร์… แม่เล็กเองลูก กลับบ้านได้แล้ว…” ดวงตาคมที่ยังเบลออยู่เบิกกว้างขึ้นทันที เขารีบก้มมองตัวเอง แล้วหัวใจแทบหยุดเต้น ร่างกายเปลือยเปล่า ผ้าห่มที่พาดไว้เมื่อครู่หล่นไปกองอยู่ข้างเตียง “ชิบหายแล้ว…” เขาพึมพำเบาๆ รีบคว้าเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นขึ้นมาปกปิดร่างกายด้วยความลนลาน ทรงผมยุ่งยุ่ยเหมือนเพิ่งผ่านศึกหนัก เขายกมือขึ้นขยี้หัว พึมพำอย่างมึนๆ “เฮ้ย… เวรแล้ว! กูทำอะไรลงไปวะ…” เขายกมือกุมขมับ ความทรงจำเมื่อคืนแล่นเข้ามาเป็นฉากๆ ราวกับคมมีดกรีดซ้ำลงกลางอก ความโกรธที่แม่เล็กปลุกปั่น ความเมาที่พร่ามัว ความดื้อดึงที่เธอร้องห้ามซ้ำแล้วซ้ำเล่า… “ถ้ายัยนั่นไปแจ้งความ… ว่ากูบังคับขืนใจเธอ… จะทำยังไงวะ ภีมร์!” เสียงแหบพร่าเหมือนตะโกนใส่ตัวเองในความเงียบ "ดันซิงอีกยัดแทบไม่เข้า..." ก่อนที่เขาจะปลายตามองไปยังผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาด ที่มีคราบเลือดอย่างเห็นได้ชัด "กลับไทยวันแรก ... เล่นตลกอะไรกับชีวิตกูวะ แถมอยู่บ้านเดียวกันอีก เอาเข้าไปเวรเอ๊ยทำไมต้องเป็นแบบนี้" ตอน 1 ความเดิมเมื่อคืน... พลับเพาดิ้นรนสุดแรง แขนเล็กๆ ตีไหล่เขาไม่ยั้ง “ว้าย! ปล่อยฉันนะ นายเป็นใคร! บ้าไปแล้วหรือไง!!” เสียงหวานสะท้อนก้องไปทั่วโถงลิฟต์หรู ก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดลง ภีมร์เม้มปากแน่น กลิ่นแอลกอฮอล์คลุ้งอยู่รอบตัวเขา ดวงตาคมแดงก่ำกวาดมองเธอ ราวกับสัตว์ร้ายที่ถูกปลุกให้ดุร้าย “ทำไมหน้าตาเหมือนกันนัก… หลอกลวงกันเก่งนักใช่ไหม” เสียงแหบพร่าเอ่ยลอดไรฟัน ขณะกอดร่างเล็กไว้แน่นราวกับกลัวว่าเธอจะหนีหายไป พลับเพาน้ำตาคลอ เธอไม่เข้าใจสักนิดว่าผู้ชายร่างสูงตรงหน้าพูดถึงอะไร หัวใจเต้นแรงเพราะทั้งหวาดกลัวและอับอาย ที่ถูกอุ้มท่ามกลางสายตาคนที่เดินผ่านในโถงโรงแรม จนเมื่อถึงหน้าห้องพักหรู เขาใช้ไหล่ผลักประตูเข้าไป ปล่อยร่างบางลงบนเตียงกว้างอย่างไม่อ่อนโยน พลับเพารีบถอยหนี กอดอกตัวสั่น “นะ... นายเมา! อย่าเข้ามานะ!!” ภีมร์กดร่างเล็กลงบนเตียง หายใจหอบแรง ดวงตาคมแดงก่ำจ้องลึกเข้าไปในนัยน์ตาใสที่สั่นระริกของเธอ “ไหน…บอกมาสิ ว่าเธอไม่ได้เล่นละครเหมือนที่ฉันได้ยินมา!” พลับเพาตัวสั่น น้ำตาไหลพราก เธอส่ายหน้าทั้งที่แรงแทบไม่มี “ฉันไม่เข้าใจ… นายพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เคยทำอะไรผิด!” ภีมร์ยืนตัวสั่น หอบหายใจแรง เขาจ้องดวงหน้าหวานที่แดงเรื่อในชุดราตรีฟุ้งฝัน แต่ในสายตาของเขากลับ เต็มไปด้วยความเกลียดชังที่ถูกปลูกฝังมาจากคำพูดของแม่เล็ก “ลูกเลี้ยงอย่างเธอ… คิดว่าจะปิดบังอะไรได้อีกเหรอ” เสียงทุ้มพร่าเปื้อนแค้น ก่อนเขาจะก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ภีมร์กดร่างเล็กลงบนเตียง หายใจหอบแรง ดวงตาคมแดงก่ำจ้องลึกเข้าไปในนัยน์ตาใสที่สั่นระริกของเธอ พลับเพาตัวสั่นน้ำเสียงอ้อนวอน “ฉันไม่เข้าใจ… ที่นายพูดจริงๆ ช่วยอธิบายได้มั้ยเราสองคนไม่รู้จักกัน" แต่แทนที่จะได้คำตอบ เขากลับโน้มใบหน้าลงมาใกล้ จนลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดแก้มเธอ มือใหญ่กดข้อมือเธอไว้เหนือศีรษะ ร่างเล็กจึงดิ้นหนีไม่ได้ ภีมร์ชะงักไปวูบหนึ่ง… ความใสซื่อในดวงตาคู่นั้น ทำให้หัวใจเขาสั่นสะเทือนอย่างไม่เข้าใจ เขาอยากจะเกลียด อยากจะลงโทษตามคำยุแยง แต่ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกเหมือนถูกผูกมัดด้วยสายตาของเธอ "ทำไมเธอถึงหน้าคุ้น… เหมือนฉันเคยรู้จัก” ภีมร์เอ่ยเสียงต่ำ แววตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความสับสน พลับเพาสะดุ้ง รีบส่ายหน้า “ฉันไม่รู้จักนายค่ะ ขอตัวนะคะ…” ร่างเล็กหมุนตัวจะเดินหนี แต่ไม่ทันก้าวพ้นปลายเตียง เสียงทุ้มกดต่ำปนกร้าวก็ดังขึ้น “จะไปไหน!” เขาก้าวยาวพรวดเดียวคว้าแขนเธอไว้ ดึงจนร่างบางเซกลับมาปะทะอกกว้างอย่างแรง พลับเพาดิ้นสุดแรง มือเล็กทุบอกเขาไม่ยั้ง “ปล่อยนะ! นายไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้!” ภีมร์กัดกรามแน่น ความเจ็บปวดบางอย่างสะท้อนในแววตาคม “ไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอ… งั้นบอกมาสิ ว่าพวกเธอมีสิทธิ์อะไรมาแย่งของๆฉันหะ!” เขากดไหล่เล็กให้เอนลงบนเตียง บังคับให้เธอเงยหน้ามองตน ความใกล้ชิดนั้นทำให้พลับเพาหัวใจเต้นแรงจนแทบขาดใจ ความหวาดกลัวผสมกับความไม่เข้าใจ ก่อเป็นบรรยากาศกดดันจนห้องทั้งห้องเหมือนจะระเบิดออก "เมื่อพวกเธอแย่งของรักฉันไป… งั้นก็มาแลกกัน ถึงจะเท่าเทียม!” เสียงทุ้มกระชากลอดไรฟัน ภีมร์โน้มตัวเข้ามาอย่างรวดเร็ว ปิดปากเล็กด้วยจูบร้อนแรงโดยไม่ฟังเสียงร้องห้าม พลับเพาดิ้นสุดแรง แต่กลับยิ่งถูกกักขังแน่นขึ้น “อย่า…! ปล่อยฉัน!” น้ำตาเอ่อคลอ ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เขายิ่งกดจูบลงลึกขึ้นราวกับต้องการเอาชนะ มากกว่าต้องการความหวานซึ้ง พลับเพาเหมือนถูกขังอยู่ในกรงที่ไร้ทางหนี ภีมร์ชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที เมื่อริมฝีปากที่สั่นระริกของเธอส่งความอ่อนแอและความจริงใจบางอย่างมาถึงหัวใจเขา "ฉันถอดออกตอนนี้ไม่ทันแล้ว... ดันหัวตัดเข้าไปแล้ว ตอนนี้มันจะมิดลำแล้ว ขอ... โทษนะ!" ร่างบางหลับตารับความเจ็บและแสบ คนตรงหน้าไม่ได้ใจดีกับเธอด้วยซ้ำ "ฮือๆ... ปล่อยฉันนะ~ อ๊ะ อ้าย! จะ... เจ็บนะ" ร่างบางที่ถูกร่างสูงใหญ่ทับ มือหน้ากดข้อมือเธอไว้แนน เธอคิดในใจแล้วว่ายังไงคืนนี้ก็หนีไม่พ้น ชายรูปร่างหน้าตาหล่อคมตรงหน้า คืนนี้ไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่ ขณะที่เธอถูกร่างหนาอัดกระแทก ตึก! ตึก! ตึก! เสียงแหบพร่าด้วยความเมา "อ้าาา... แน่นชิบ... อื้มม~" เธอหลับตาน้ำตาไหลอาบสองแก้ม ในใจต้องยอมรับ~ "อย่างน้อยก็ยังพอทำใจได้ ว่าคนที่กำลังกระแทกช่องทางรักตอนนี้ หล่อยังกะเทพบุตร แต่จะมีสักกี่คนที่ทำใจยอมรับได้ คนแรกที่ฉันต้องยอมคือคนที่ฉันรักและรอคอยเขากลับมา" เสียงเนื้อกระทบเนื้อดัง "ตับ! ตับ! ตับ! คนร่างสูงไม่ปราณีแต่อย่างใด "อ้าาา...~ เขาผละตัวออกจากเธอทันที "ขอโทษนะภีมร์ที่เรารักษามันไว้รอเธอกลับมาไม่ได้ " ร่างเล็กค่อยๆ ขยับกายหนีออกจากอ้อมแขนชายแปลกหน้า น้ำตาที่เอ่อคลออยู่แล้วไหลพรากไม่หยุด ชุดราตรีที่ถูกกระชากจนยับยู่ยี่ ทำให้เธอรู้สึกทั้งเจ็บกายและเจ็บใจ พลับเพาเอามือกอดอกตัวเองแน่น พึมพำเสียงแผ่วเหมือนพูดกับเงามืดในห้อง “เราขอโทษนะ… ภีมร์” เธอกัดฟันสะอื้น น้ำเสียงขาดห้วง “เราขอโทษ…ที่รักษามันไว้รอเธอไม่ได้…” พูดจบก็เอามือปิดปากตัวเอง กลัวเสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมา ร่างสูงใหญ่บนเตียงยังคงนอนหลับสนิท ไม่รู้เลยว่าคำสารภาพปนเจ็บปวดของเธอนั้น เป็นคำที่ตั้งใจบอกกับเขา พลับเพามองเขาเพียงชั่วครู่ แล้วหันหลังเดินออกไปอย่างคนหมดแรง หัวใจแตกสลายโดยไม่รู้เลยว่า… ผู้ชายที่ทำลายเธอในคืนนี้ คือคนเดียวกับที่เธอเฝ้ารอคอยมาตลอด