“อื้ม ปวดหัว” ร่างหนายันตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ตาคมกวาดมองไปรอบบริเวณห้อง ภายในห้องที่เงียบกว้างที่ดูเงียบผิดปกติ หมอรามได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่เพื่อระบายอารมณ์ขุ่นมัวของตัวเอง
เขาจำภาพเหตุการณ์ทุกอย่างได้เป็นอย่างดี ใบนิ่งและแววตาเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดออกมา แววตาที่กลับมาไร้ความรู้สึก เขายังนั่งนิ่งอยู่กับตัวเองสักพัก ก่อนจะลุกจากเตียงเข้าไปชำระร่างกายให้สดชื่นเป็นอันต้องชะงักเมื่อเห็นคราบเลือดสีแดงแปดเปื้อนที่นอน
อันที่จริงเขาก็ไม่อยากอยากจะคุยกับยิปโซตอนเมาและเลือกที่จะเดินออกจากห้องแต่เพราะยิปโซที่ต้องการคำตอบบวกกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่มีมากอยู่ในร่างกาย ทำให้เขาฟิวส์ขาดเลือดขึ้นหน้าจึงสาดคำพูดแรง ๆ บวกกับการกระทำแย่ใส่เธอ
ภายในใจได้แต่เตือนตัวเองว่าเขาทำถูกแล้ว เลิกยุ่งเกี่ยวกัน เพราะชีวิตของเขาก็ไม่เคยมีใครต้องการหรือมอบความรักแท้จริงให้แม้แต่แม่ที่ทอดทิ้งเขาไปตั้งแต่เด็กและพ่อที่ม
