Chapter 10 | รู้สึกน้อยใจ...แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก

1819 คำ

วิเวียนลืมตาตื่นขึ้นมา ก็เห็นเข้ากับควันหลงที่กำลังยืนใส่เสื้ออยู่ข้างเตียงนอนที่เธอกำลังนอนอยู่ "ถ้าตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำ ฉันจะไปส่งที่บ้าน" รุ่นพี่หนุ่มก็บอกให้เธอไปอาบน้ำ แต่เธอก็ยังนอนจ้องมองเขาอยู่แบบนั้น ไม่ได้ขยับลุกไปไหน "บอกให้ลุกไปอาบน้ำ ไม่ได้ยินที่บอกหรือไง" "คะ...ค่ะ" คนตัวเล็กรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว จนลืมว่าเมื่อคืนตัวเองเพิ่งรับศึกหนักไป จนทำให้เซล้มลงที่พื้นอย่างแรง "โอ๊ยยยย" หญิงสาวแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมาทางสีหน้า "บอกให้รีบอาบน้ำไง ทำไมยังไม่ไปอีก" "หนูเจ็บค่ะ" "วุ่นวายจริง ๆ" ควันหลงทำสีหน้าไม่พอใจ แต่ก็ยอมเดินมาอุ้มเธอขึ้น พร้อมกับเดินอุ้มเธอวางลงที่อ่างอาบน้ำ แล้วตัวเขาก็เดินกลับออกไปโดยไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย วิเวียนมีท่าทางน้อยใจนิดหน่อย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก ได้แต่รีบอาบน้ำตามที่ชายหนุ่มรุ่นพี่สั่ง ซึ่งกว่าจะขยับตัวได้แต่ละที มันก็สะเทือนไปยังช่วงล่างทุกทีเลย

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม