เช้าวันต่อมา
ฌาริยามาทำงานปกติ เมื่อธนัทธามเดินผ่านโต๊ะทำงานของเธอ เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ผมขอกาแฟหน่อย”
“ค่ะ”
ไม่นานนัก ฌาริยาก็นำกาแฟเข้าไปเสิร์ฟให้ท่านประธานในห้อง
“กาแฟได้แล้วค่ะ ท่านประธานจะรับอะไรอีกมั้ยคะ?”
“คุณมีความจำเป็นต้องใช้เงินถึงขนาดที่ต้องไปทำงานแบบนั้นเลยเหรอ?” เขาไม่ตอบแต่กลับเป็นฝ่ายถามเธอกลับไปแทน
“…..” ฌาริยาเงียบไปชั่วขณะก่อนจะตอบรับออกไป
“ค่ะ”
“คุณจะเอาเงินไปทำอะไร?”
“ธุระส่วนตัวค่ะ” ฌาริยาพูดพร้อมกับเสมองไปอีกทาง
“เท่าไหร่?” ธนัทธามถอนหายใจออกมาอย่างแรง เขาเบื่อคำตอบที่บอกว่าธุระส่วนตัวของเธอที่สุด มันจะเป็นความลับอะไรนักหนาถึงบอกไม่ได้
“คะ?” ฌาริยาถามด้วยความไม่เข้าใจในคำถามของเขา
“ผมถามว่าคุณต้องการเงินเท่าไหร่?”
“…..” ฌาริยากัดปากตัวเองจนรู้สึกได้ถึงเลือดที่ไหลซิบออกมา
“หนึ่งล้านบาทค่ะ” สิ้นเสียงของฌาริยา ธนัทธามแทบจะสำลักกาแฟ
