“วันนี้เป็นปลาแม่น้ำ ชาวบ้านจับมาให้” นัจมีย์กลั้นขำ ไทเกอร์ชะโงกมองชามข้าวต้มในมือเธออย่างกับกลัวว่าเธอจะเอาเนื้อพิศดารมาให้เขากิน ตั้งแต่วันที่เธอแกล้งบอกว่าเอาเนื้องูให้กิน เขาก็คอยระแวงตลอด ทั้งคู่นั่งอยู่ริมลำธาร ด้วยหมอหนุ่มไม่อยากอุดอู้อยู่แต่ในบ้านต้นไม้ ครูสาวนำผ้าห่มมาคลุมกายแกร่ง ด้วยกลัวว่าพิษไข้จะกลับมาเล่นงานเขาอีก
“ดูก็รู้ว่าปลา” ร่างสูงหดคอกลับมานั่งตัวตรงพร้อมกระชับผ้าห่ม
“ก็เห็นทำหน้าอย่างกับฉันจะเอาเนื้องูให้หมอกินงั้นแหละ อาการดีขึ้นแล้วทำไมต้องให้ป้อนอีก” นัจมีย์พูดเสียงเรียบเรื่อยแล้วเป่าไล่ความร้อนข้าวต้มในช้อน จ่อช้อนไปที่ปากไทเกอร์ หนึ่งวันเต็มๆ ที่เขาโดนพิษไข้เล่นงานจนนอนซม พอมาวันนี้อาการก็ดีขึ้นมาก
“อยากมีคนดูแล”
“ฉันก็ดูแลหมอได้แค่ตอนนี้แหละ พอหมอกลับไปก็ดูแลตัวเองละกัน เป็นหมอรู้อยู่แล้วว่าต้องทำยังไง” คุณครูสาวยังคงป้อนข้าวต้มหมอหนุ่มอย่างต่อเนื่อง
“คุณไ
