“พี่นัจมีย์” นัจมีย์ต้องงุนงงเมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วพบนาเดียยืนรออยู่ เมื่อเห็นเธอก็ฉีกยิ้มกว้างแล้วเดินเข้ามาคล้องแขนอย่างให้ความสนิทสนม
“มีอะไรหรือเปล่าคะคุณนาเดีย” นัจมีย์ละล่ำละลัก ไม่เข้าใจว่านาเดียจะมาไม้ไหนกันแน่
“คุณนาเดียอะไรกันค่ะ เรียกนาเดียก็พอแล้ว”
“แล้วนาเดียมีอะไรกับพี่หรือเปล่า”
“นาเดียมีเรื่องจะให้พี่นัจมีย์ช่วยค่ะ”
“อย่างพี่จะไปช่วยนาอะไรนาเดียได้”
“ได้สิคะ”
“เรื่องอะไรคะ”
“เราไปคุยกันตรงนู้นดีกว่าค่ะ เดี๋ยวมีใครมาได้ยินจะไปบอกคุณป้า พ่อบ้านแม่บ้านที่นี่ฟังภาษาไทยออกทุกคนเลยค่ะ” นัจมีย์ยอมให้นาเดียคล้องแขนพาเดินออกไปยังมุมสงบที่แน่ใจว่าจะไม่มีใครผ่านมาได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่
“ตกลงจะให้พี่ช่วยเรื่องอะไรคะ”
“พี่นัจมีย์ช่วยพูดกับพี่ไทเกอร์ให้นาเดียไปอยู่ที่อพาร์ตเมนต์ด้วยสิคะ” เสียงใสออดอ้อนอย่างถึงที่สุด อ้อนชนิดที่ว่าจะให้อีกฝ่ายใจอ่อนยอมรับปากที่จะช่วยทำตามคำ
