“คิดอะไรอยู่ยายแก่ นั่งตรงนี้มาเกือบชั่วโมงแล้วนะ หรือนึกเสียดายผ้าลุนตยาขึ้นมา” ตั้งแต่ไฟกับตังเมกลับไป ฟองคำก็เอาแต่ทำคิ้วขมวดยุ่งอย่างใช้ความคิดอยู่บนระเบียงห้องนอน อินทร์แปงเดินเข้ามาใช้ผ้าแพรคลุมไหล่ให้คนเป็นภรรยา ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งเคียงข้าง
“ไม่เลย ฉันไม่นึกเสียดายเลยสักนิด มันก็น่าแปลกนะ ไม่เสียดาย แต่กลับรู้สึกโล่ง ปลอดโปร่ง เหมือนไม่ต้องมาแบกรับภาระอันใหญ่หลวงไว้อีกต่อไป ความรู้สึกเดียวกับตอนที่ให้แหวนพ่อไฟไปเลย ไม่ต้องมานั่งเฝ้าสมบัติให้ใครแล้ว” แม้แหวนกับผ้าลุนตยาจะเป็นของที่ตกทอดมาถึงตนอย่างถูกต้อง แต่ฟองคำกลับรู้สึกว่าของสองสิ่งนี้ไม่ได้เป็นของเธอมานานมากแล้ว เหมือนกับว่าเธอเป็นเพียงคนเฝ้าสมบัติ เพื่อรอเจ้าของคนต่อไปมาเอาไป
“แล้วถ้าไม่เสียดายผ้าลุนตยา แล้วยายแก่คิดอะไรอยู่”
“ฉันกำลังคิดอยู่ว่าพ่อไฟกับหมอมินตราหน้าเหมือนใคร หรือเคยเห็นที่ไหนมาก่อน”
“แล้วคิดออกหรือยังว่าเห
