“ตัวเองอย่าทิ้งเค้าไป… เมจังกลับมาหาไฟ…” ร่างสูงรู้สึกชาไปทั่วร่าง ปลายเท้าขยับไปไหนไม่ได้ แม้แต่จะอ้าปากร้องเรียกฉุดรั้งยังมิอาจทำได้ ได้แต่เว้าวอนในใจ ยืนนิ่งราวกับถูกมุดตรึงไว้มองร่างเล็กบอบบางเดินจากไปไกล โดยไม่หันกลับมามอง
“เมจัง…” ไฟสะดุ้งตื่นด้วยฝันร้าย ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อร่างนุ่มนิ่มยังอยู่ในอ้อมแขนของเขา จดปลายจมูกลงบนเรือนผมหอมนุ่ม ความรู้สึกสูญเสียเมื่อครู่พลันมลายหายไปสิ้น อาการเหน็บชาที่ต้นแขนข้างขวามาพร้อมกับความอุ่นใจ เขายอมสละแขนต่างหมอนให้เธอได้เพื่อแลกกับการมีเธอเช่นนี้ทุกค่ำคืน สายตาทอดมองผ่านกระจกบานใหญ่ บรรยากาศภายนอกยังคงปกคลุมไปด้วยความมืดมิด เขาจึงปิดเปลือกตาลง กระชับอ้อมกอดแนบแน่น มืออุ่นซุกเข้าไปใต้ชุดนอนลูบไล้คลึงเคล้นสองเต้าสล้างด้วยความเคยชิน จูบที่เรือนผมหอม ตังเมรู้สึกถึงแรงกอด นอนอมยิ้ม วางมือเรียวเล็กทาบทับกับมืออุ่นที่กอบกุมอกอวบไว้อีกชั้น ทั้
