ขณะเดินเท้าเข้าหมู่บ้านสายฝนก็โหมกระหน่ำเทลงมามืดฟ้ามัวดิน แม้จะเตรียมความพร้อมกันมาเป็นอย่างดี ทั้งเสื้อกันฝน กระเป๋าเป้กันน้ำ ก็ยังมิวายเปียกมะล่อกมะแล่ก น้ำที่ไหลเจิ่งพื้นถนนเละ ดินโคลนแฉะใต้เท้า ไฟ ตังเม ไทเกอร์ และผู้นำทาง ยังคงเดินฝ่าสายฝนที่ยังคงกระหน่ำอย่างต่อเนื่องไม่หยุดหย่อน เมฆดำก็ไม่มีทีท่าจะเคลื่อนผ่านไปง่ายๆ ด้วยกลัวว่าจะมืดค่ำไปเสียก่อน เมื่อถึงเวลานั้นอาจได้รับอันตรายจากสัตว์ป่าที่ออกหากินในตอนกลางคืนได้
“ว๊าย!” เท้าเล็กลื่นไถล เซล้มก้นกระแทกจ้ำเบ้าพื้นถนนอย่างแรงจนเนื้อตัวเปรอะเปื้อน
“ตัวเอง/ตังเม” ไฟถลาเข้าไปคว้าร่างบางด้วยความห่วงใยตามสัญชาตญาณ เช่นเดียวกับไทเกอร์ และคนที่ไม่มีสิทธ์ในตัวหญิงสาวต้องเป็นฝ่ายปล่อยมือ
“ตัวเองเป็นอะไรหรือเปล่า/ตังเมเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” ชายหนุ่มทั้งสองเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงพร้อมกัน
“เจ็บก้น แต่ไม่เป็นไร เค้าเดินไหว” ไฟโอบประคองตังเมให้ล
