เช้าวันใหม่เริ่มต้นด้วยแสงแดดอุ่นสาดส่องผ่านกระจกหน้าต่างของหอพักนักศึกษาแพทย์ อาคารเก่าแก่ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาล ตินน์สะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังขึ้นซ้ำ ๆ เขาเอื้อมมือไปกดปิด พลางถอนหายใจยาวอย่างคนที่ยังไม่ได้นอนเต็มอิ่ม ร่างกายเมื่อยล้าเพราะการเรียน การอ่าน และการทำเคสรายงานที่กดดันอย่างต่อเนื่อง
แต่ท่ามกลางความเหน็ดเหนื่อยนั้น มีบางสิ่งที่ทำให้หัวใจของเขาไม่เคยว่างเปล่าเลยตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา
“แซน…”
เขาพึมพำชื่อเบา ๆ ราวกับเป็นคาถาเรียกกำลังใจ ยามที่เขาหมดแรงท่องตำราหรือเมื่อยามค่ำคืนที่ความเงียบเข้าปกคลุม
เป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็มหลังจากวันแรกที่เขาเห็นเธอเดินผ่านพร้อมเสียงเพื่อนเรียกชื่อ ทุกครั้งที่นึกถึงภาพนั้น หัวใจของเขายังเต้นแรงไม่ต่างจากวันแรก
และตลอดหนึ่งเดือนนั้น โลกของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างเงียบ ๆ
⸻
1 เดือนแห่งการมองจากไกล
ตินน์ไม่เคยตั้งใจ “ตามหา”
