บทที่ 45
ท่านพี่มองหม่อมฉันสูงส่งเกินไปแล้ว
“ความสิ้นหวังของพวกเจ้าข้าเข้าใจดี หากแต่พวกเจ้าเอาแต่หวาดกลัวเช่นนี้จะมีสิ่งใดเปลี่ยนแปลงกัน?” เสียงหวานกังวานในความมืดมิด ทว่ากลับเต็มไปด้วยอำนาจจนน่าขนลุก อิสตรีตัวน้อยทั้งหลายได้แต่พากันนิ่งเงียบ บ้างก็รู้สึกขุ่นเคืองใจกับการมองโลกในแง่ดีของสตรีผู้นี้เหลือเกิน ทั้งที่ในยามนี้มิได้อยู่ในสถานการณ์ที่สามารถคิดเช่นนางได้ พวกนางถูกขังมาหลายวันแล้วก่อนจะออกเดินทาง จึงรู้สึกอับจนหนทาเหลือเกิน
ทั้งที่ไม่เคยมีผู้ใดรอดจากการลักพาตัวเลยสักหน แล้วพวกนางจะเอาความหวังมาจากที่ใดกัน พวกขุนนางหรือแม้แต่ราชวงศ์ก็ไม่ดูดำดูดีพวกนาง หากทางการเอาจริงก็คงจัดการได้ไปนานแล้ว
“ข้าจะทำให้พวกเจ้าดู ว่าหากไม่ไร้ความหวัง จะต้องมีบางสิ่งเปลี่ยนแปลงเป็นแน่!”
หลี่ไป๋อวิ๋นมั่นใจว่าคนร้ายถูกจับได้ หากทว่านั่นมันอีกตั้งประมาณสิบกว่าวัน ระหว่างทางนี้อิสตรีทั้งหลายอาจจะโดนด
