บทที่ 11
หวางเฟยของข้าก็ต้องได้รับสิ่งที่ดีที่สุด
ชีวิตหลังหวนกลับมาสำหรับหลี่ไป๋อวิ๋นแล้วช่างน่าพอใจเหลือเกิน การหมั้นหมายของตงจิ่นติ้งและนางถูกเปลี่ยนแปลงไป นั่นหมายความว่าในอนาคตเหตุการณ์ที่สกุลไป๋ถูกสังหารเจ็ดชั่วโคตรก็แทบเป็นไปมิได้เลย
สตรีตัวน้อยลูบข้อมือของตนเองป้อยๆ ร่องรอยบนข้อมือนี้เป็นสิ่งยืนยันถึงอุปนิสัยที่แท้จริงของตงจิ่นติ้ง โหดเหี้ยม ทารุณไม่มีใครเกิน ครั้นในอดีตนางไม่เคยนึกพึงพอใจในตัวของตงจิ่นติ้งเลย นางนับถือสายตาของตนเองเหลือเกิน ที่มองตงจิ่นติ้งออกว่ามิใช่คนดีอย่างที่แสดงออก
หลี่ไป๋อวิ๋นถอนหายใจแผ่วเบา ลืมไปเสียสนิทเลยว่าสกุลเยว่กับสกุลไป๋ค่อนข้างสนิทสนมกัน เนื่องจากฮูหยินหรือก็คือมารดาของหลี่ไป๋อวิ๋นและเยว่ซ่านฉิน เป็นสหายกันมาเมื่อครั้นยังวัยเยาว์เฉกเช่นพวกนางในยามนี้ นางจึงสามารถเข้าออกจวนสกุลหลี่ได้ไม่ต่างจากบ้านของตนเอง แต่มิใช่ว่าสามารถเดินเล่นไปได้ทั่ว
“อวิ
