บทที่ 17
ด้วยลิ้นของข้า
หลี่ไป๋อวิ๋นถูกจับกดลงบนเตียงอย่างเชื่องช้า ในขณะที่ดวงตาสบประสานสายตา พวงแก้มทั้งสองขึ้นสีแดงระเรื่อ เนื่องจากสายตาของบุรุษนั้นร้อนแรงเหลือเกิน ทำให้นางรู้สึกราวกับกำลังถูกจับกิน เผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคออย่างยากลำบากเพราะความประหม่า
ต่อมาริมฝีปากของนางก็ถูกครอบครองอีกคราอย่างไม่รู้จักจบสิ้น หากจูบสามารถสูบวิญญาณของอีกฝ่ายได้ ป่านนี้วิญญาณของหลี่ไป๋อวิ๋นคงสูญสิ้นแล้วกระมัง
ขณะที่จูบอยู่นั้นตงหยางจินก็ปลดเปลื้องอาภรณ์ของตนเองไปด้วย เพื่อมิให้เป็นการเสียเวลา แม้ค่ำคืนนี้จะอีกยาวนานหากแต่ตงหยางจินไม่ต้องการเสียเวลาไปอย่างสูญเปล่า
บุรุษผละริมฝีปากออกแล้ว เลื่อนลงมาที่ลำคอระหง ลมหายใจอุ่นรินรดผิวกายพาให้สตรีตัวน้อยขนลุกชันไปทั่วทั้งร่าง หลี่ไป๋อวิ๋นกลั้นหายใจด้วยความประหม่า เมื่อรู้สึกได้ถึงริมฝีปากที่คลอเคลียอยู่ใกล้ๆ ก่อนที่จมูกคมจะกดลงที่ผิวกายของนาง สูดดมกลิ่นก
