“อุ๊ย!” อุทานเบาๆ คนที่กำลังดื่มด่ำอยู่กับความงดงามของธรรมชาติพลันอารมณ์สุนทรีย์สะดุดลง เพราะตกใจที่สามีมาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง ถ้าไม่ติดที่ว่าคุ้นชินกับสัมผัสของเขาล่ะก็ ป่านนี้คนตัวโตได้หัวร้างข้างแตกไปแล้ว
“ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุกล่ะจ๊ะ” มาร์เวลกระซิบถามชิดพวงแก้มสีระเรื่อ ที่โดนเขาฉกฉวยเอาความหอมละมุนรับอรุณไปเมื่อสักครู่
“ก็มณีเห็นคุณกำลังหลับสบาย เลยไม่อยากปลุกค่ะ” หันข้างมาพูดกับสามีสุดหล่อเสียงหวาน พลางเอื้อมมือไปวางทาบทับฝ่ามือใหญ่ที่กำลังทักทายเจ้าตัวน้อยที่มีอายุได้เจ็ดเดือน
“ทีหลังต้องปลุกนะทูนหัว ห้ามออกมาคนเดียว ถ้าลื่นล้มจะทำยังไง” คนเอาใจใส่ในทุกรายละเอียดบอกเมียสาวเสียงทุ้ม ตื่นมาไม่เห็นหน้าเธอในวินาทีแรกของการลืมตามันทำให้มาร์เวลไม่ค่อยปลื้ม อีกอย่างเขาก็เป็นห่วงคนท้องโตที่ลุกมาคนเดียว เธอยิ่งเป็นคนชอบทำอะไรเร็วๆ อยู่ด้วย
“ชิ…ตามาเฟีย เขาไม่ใช่เด็กสองขวบนะ ที่จะให้ตัว
