ห้องนอนของมาร์โคและบุปผชาติ คฤหาสน์ดิมิเทียส
“เบบี๋ แต่งตัวให้สามีหน่อยสิจ๊ะ” คนที่เพิ่งอาบน้ำมาหมาดๆ มีผ้าขนหนูพันรอบเอวอย่างหมิ่นเหม่ เดินเข้ามากระซิบอ้อนร่างบางที่นอนซบหน้าอยู่กับที่นอนด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน
“โตแล้วแต่งเองสิคะ” บุปผชาติส่งเสียงอู้อี้เชิงปฏิเสธคำอ้อนของสามี แล้วเอียงหน้าหนีจากการรุกรานของริมฝีปากหยักที่นาบลงมาเก็บเกี่ยวกลิ่นแก้มนวล
“ก็อยากให้เมียแต่งให้นี่นา น่านะคนดีใส่เสื้อผ้าให้หน่อย ถ้าชักช้าพี่จะเปลี่ยนใจไม่ไปทำงานแล้วนะ” คนไม่อยากแต่งตัวเอง ยังคงทำเสียงหวานออดอ้อนเมียไม่เลิก
“งั้นก็ได้ค่ะ เห็นแก่วันนี้มีเรื่องจะขอร้องหรอกนะ” บุปผชาติผงกศรีษะขึ้นจากหมอนใบโต แล้วพยุงตัวลุกขึ้นช้าๆ ก่อนจะยอมจำนนต่อน้ำคำหวานหูของคนตัวโต
“เมื่อคืนยังร้องไม่พอเหรอจ๊ะ” มาร์โคกระเซ้าด้วยสายตากรุ้มกริ่ม ทำเอาคนที่โดนยอกย้อนเล่นคำถึงกับหน้าแดงเป็นลูกตำลึง ฟาดมือเรียวลงบนลำแขนแกร่งไปหนึ
