มาร์เวลนอนเป็นเจ้าชายนิทรามาเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์แล้ว อาการของเขาไม่ได้ทรุดไปมากกว่านั้นแต่มันยังทรงๆ ทุกวันมณีญาจะมานั่งเฝ้าสามีด้วยตัวเอง พยายามพูดคุยกับคนไม่ได้สติทั้งน้ำตา ตอนนี้ว่าที่คุณแม่ไม่มีกระจิตกระใจจะกินจะนอน จนร่างกายโรยราแทบจะทรุดไปอีกคน แต่เธอก็ยังดื้อไม่ยอมกลับไปพักผ่อนที่บ้าน เพราะกลัวว่าถ้าสามีฟื้นขึ้นมาแล้วจะไม่เห็นหน้าตัวเองเป็นคนแรก
“คุณมาเฟียขา คุณมาเฟียต้องฟื้นนะคะ ห้ามทิ้งมณีกับลูกของเราเป็นอันขาด มณีไม่ยอมจริงๆ ด้วย” กระซิบเสียงเครือเบาๆ ข้างหูคนไม่ได้สติ ก่อนจะก้มลงหอมแก้มสากที่ตอนนี้เริ่มมีไรเคราขึ้นจางๆ เพราะร้างราจากการโกนมานานหลายวัน
มณีญาพยายามส่งความรักความห่วงใยไปทางสัมผัสอันแสนอ่อนโยนให้สามีที่นอนอยู่ได้รับรู้ แต่เหมือนสัมผัสมากเท่าไรเธอก็ยิ่งคิดถึงคุณมาเฟียของเธอมากเท่านั้น ทนความคนึงหาไม่ไหวจนต้องกลั่นออกมาเป็นหยาดน้ำตาร้อนๆ ร่ำไห้กระซิกเบาๆ อยู่คนเดีย
