แอบหวั่นใจ เมื่ออีกคนมองหน้าฉันไม่วางตา แทบกลั้นลมหายใจ เมื่อเผลอคิดไปว่า ฉันพูดไปขนาดนั้นแล้วแต่มันก็ยังไม่มีความหมาย
"กล้าต่อปากต่อคำกับผัวตั้งแต่เมื่อไหร่?" ใบหน้าของฉันร้อนผ่าว แม่บ้านที่ยื่นถุงพวงมาลัยให้เขายังยืนอยู่ตรงนี้ หมายความว่า ทุกๆ คำที่ฉันเผลอพูดออกไปแล้วเขาตอบโต้กลับมา มีคนอื่นนอกเหนือจากเราได้ยิน
"ขอไปด้วยนะคะ" ฉันก้าวขาไปข้างหน้า รวบท่อนแขนแกร่งเข้ามากอด ก่อนจะดันตัวเองไปด้านหน้า ส่งผลให้คนที่ถูกฉันเกาะที่แขนจำต้องเดินมาข้างหน้าด้วยกัน
"เดี๋ยวฉันเดินไปเปิดประตูรถให้คุณนะคะ" ฉันไม่ได้รอฟังคำตอบหรอก เลือกที่จะปล่อยมือจากท่อนแข็งแกร่ง แล้ววิ่งไปที่ฝั่งของคนขับ เลื่อนมือไปเปิดประตูรถหรูอย่างเบามือ
คุณนาธานเดินอ้อมมาที่ฉัน เขาพาดแขนพิงขอบประตูรถ จ้องหน้าฉันที่พยายามส่งยิ้มกลับไป
"ขอฉันไปด้วยนะคะ"
"..."
"ถ้ากลับมา ฉันสัญญาว่าจะทำทุกอย่างให้คุณพอใจ"
"รำคาญ จะไปก็ไป!"
