"ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้น ไม่พอใจคำพูดของฉันหรือไง" มือใหญ่คว้าหมับที่แขนของฉัน เพียงแค่เขาดึงเบาๆ ก็ส่งผลให้ฉันหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขาแบบเดิม
"อย่ามาทำหน้างอใส่"
"คุณอารมณ์ร้อนเกินไปนะคะ คุณคิดมากเกินไป และคุณก็ไม่รอบคอบเลย"
"..."
"ฉันอาจจะไม่ได้เป็นแบบที่คุณคิด คุณไม่ควรคาดหวัง"
"แต่แบบนั้นมันทำให้ฉันมีความสุข" ฉันลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ทั้งคำพูดและสีหน้าที่จริงจังสร้างความกดดันให้เกิดกับฉันเป็นอย่างหนัก ทั้งที่มันเป็นตัวของฉันเอง แต่ฉันกลับไม่ได้มั่นใจเหมือนที่เขาแสดงความมั่นใจนั้นออกมาเลย
ฉันไม่รู้หรอก ว่าเขาจะมีความสุขกับสิ่งที่เขาคิดจริงๆ ไหม แต่สุดท้ายแล้วในตอนนี้ เขาก็ไม่ควรที่จะคาดหวังทั้งที่ยังไม่รู้ความจริง
"เราจะกลับกรุงเทพฯ เมื่อไหร่คะ"
"ให้เวลาพักแค่คืนนี้ ฉันมีงานหลายอย่างที่ต้องกลับไปจัดการ"
"โอเคค่ะ เมื่อกลับไปถึง ฉันจะไปตรวจทันที คุณจะได้ไม่ต้องมาเข้าใจผิด
