ฉันดันอกแกร่งออกห่าง เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเล็กๆ ของแมทธิวกำลังวิ่งกลับมาที่ทางเรา เขาไม่ได้ปล่อยฉันให้เป็นอิสระ ยอมคลายอ้อมแขน แล้วโอบเอวฉันไว้หลวมๆ แทน
"ห้องเหมือนห้องที่แมทนอนกับน้าไมค์เลยครับ" ฉันยิ้มกว้าง ก่อนจะแกะมือหนา แล้วเดินเข้าไปหาแมทธิวแทน
"เมื่อวานน้าแคทตกใจมากเลย น้าแคทไม่รู้เลยนะ ว่าน้าไมค์พาแมทไป"
"น้าไมค์บอกว่าเล่นซ่อนแอบ ให้น้าแคทกับน้าธานตามหา" คำตอบที่ได้รับทำให้ฉันหันกลับไปหาอีกคนแทน คุณนาธานสบตากับฉัน ก่อนจะขยับฝีเท้าแล้วก้าวเข้ามาหาคนตัวเล็กในเวลาต่อมา
"น้าแคทของเราน่ะไม่ชอบเล่นซ่อนแอบเลยนะ แมทหาย น้าแคทร้องไห้ขี้มูกโป่งเลย" น้ำเสียงของคุณนาธานอ่อนโยนจนฉันรู้สึกได้ เขาเดินมานั่งยองๆ ตรงหน้าคนตัวเล็ก แล้วพูดในสิ่งที่ฉันตั้งใจพูดออกมา
"ทีหลังไม่เอาแบบนี้นะ ถ้าน้าไมค์จะชวนเล่นซ่อนหา แมทต้องจำไว้ว่าน้าแคทเป็นห่วง เป็นห่วงมากๆ เลยด้วย แมทชอบเวลาที่น้าแคทร้องไห้เหรอ"
