"แมท!" ฉันตะโกนเรียกชื่อคนตัวเล็กที่อยู่เบื้องหน้า สองขาตั้งท่าจะวิ่งเพราะความคิดถึงตลอดค่ำคืนและทั้งวันที่ผ่านมา แต่ทว่า...
"อย่าวิ่งดิแคท!"
"คุณ ปล่อย..." ฉันหันมองคนข้างๆ ตาละห้อย บ้าไปแล้ว เขาเชื่อในแบบที่เขาคิด เขารับฟังคำพูดของลูกน้องของเขาแล้วเก็บเอามาคิดเป็นตุเป็นตะแม้ฉันจะปฏิเสธว่าฉันไม่ได้เป็นอะไรเขาก็ไม่มีทางเชื่อ ซ้ำยังย้ำด้วยถ้อยคำที่ชัดเจน คือเขาจะเชื่อว่าฉันไม่เป็นอะไรก็ต่อเมื่อเราไปตรวจที่โรงพยาบาล
"ลูกฉัน!" เขาลดสายตาลงต่ำ ฉันจิ๊ปากอย่างไม่ชอบใจ เลยกลับกลายเป็นว่า แมทธิวเป็นฝ่ายวิ่งเข้ามาหาฉันเอง
"น้าแคท" ขาเรียวเล็กวิ่งเข้ามาหา ก่อนที่แขนทั้งสองข้างจะโอบกอดที่เอวของฉัน ฉันเองก็เลือกที่จะโอบตัวหลานด้วยความคิดถึงเช่นเดียวกัน
"น้าแคทมาหาแล้ว น้าแคทขอโทษที่น้าแคทมาช้านะคะ" ฉันวางมือลูบศีรษะเล็กป้อยๆ ความคิดไปเองล่วงหน้า นึกว่าหลานฉันเจออะไรมาบ้าง มันทำให้น้ำตาของฉันเกื
