ฉันมองหน้าคนสองคนสลับกันไปมา ยอมรับตรงๆ ว่า เรื่องที่พวกเขาคุยกัน ไม่สามารถทำให้ฉันลืมเรื่องที่กำลังทุกข์ใจอยู่ในตอนนี้ได้ แต่ก็ไม่อาจที่จะปฏิเสธว่าหลายต่อหลายประโยค ที่ทำให้ฉันรู้สึกหวั่นไหว
"คุณแม่กำลังพูดจาแปลกๆ นะครับ พูดเหมือนรู้ว่าหลานของแคทอยู่ที่ไหน" รอยยิ้มเล็กผุดขึ้นมุมปากบางอีกครั้ง ดวงตารีสวยมีเสน่ห์เลื่อนมาหยุดมองที่ฉัน ก่อนจะเอ่ยในสิ่งที่ทำให้ใจของฉันเต้นแรง
"น้ำตาของเรา ท่าทีทุกข์ใจของเรา มักมีค่ากับคนที่รู้สึกกับเรานะ ต่อให้กับคนบางคนจะปากแข็ง ให้ตายก็ไม่ยอมพูด แต่สุดท้ายแล้ว เขาเก็บการกระทำของตัวเองเอาไว้ไม่มิดหรอก"
"แม่ครับ..."
ครืด ครืด~
โทรศัพท์ของคุณนาธานดังแทรกทุกอย่าง มารดาของเขาหลุดระบายเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปอีกทาง
"ได้เรื่องเหรอ?"
[ ... ]
"อยู่ที่ไหน ...เดี๋ยวกูรีบไป" คล้ายกับมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง คุณนาธานคลี่ยิ้มพร้อมกับเก็บโทรศัพ
