สองขาที่สั่นเทาราวกับจะล้มพยายามเดินออกห่างจากสระว่ายน้ำ เพื่อตรงไปยังมุมมืดของสวนที่ห่างไกลจากงานเลี้ยง มันอยู่ในจุดที่ไม่น่าจะมีใครเดินผ่าน จันทร์เจ้าแค่อยากหลบไปร้องไห้เงียบๆ คนเดียว…
แผ่นหลังบางแนบลงกับกระถางต้นไม้ใบใหญ่ ก่อนที่เสียงสะอื้นจะค่อยๆ ดังอย่างแผ่วเบา ร่างเล็กสะอื้นจนตัวสั่นเทาราวกับสัตว์ตัวเล็กๆ ที่กำลังบาดเจ็บ เป็นบาดแผลที่ไม่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า มีเพียงเจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ว่าบาดแผลนี้มันสาหัสมากเพียงใด
จันทร์เจ้าคนนี้ที่ไม่มีใครต้องการ ไม่ว่าจะเป็นโลกไหน เขาก็เกิดมาจากความผิดพลาด…
“ฮือ ฮือ...”
ใบหน้าสวยที่บัดนี้ถูกบดบังไปด้วยหยาดน้ำตาก้มลงซุกยังขาที่ตั้งชันขึ้นเพื่อเป็นที่รองรับหยาดน้ำตาที่ไหลรินมาอย่างมากมาย
เสียงสะอื้นที่พยายามกลั้นไว้ไร้ความหมาย เมื่อมันดังก้องไปทั่วบริเวณนั้น แต่ทว่าต่อให้ร้องไห้ดังปานจะขาดใจก็คงไม่มีใครผ่านมาได้ยิน เพราะทุกคนล้วนมีความสุขอ
