บทที่7 ภรรยาผม ผมดูแลเองได้ (1/3)
1109 คำ
สามวันผ่านไปอาการป่วยไข้ของจันทร์เจ้าก็หายเป็นปลิดทิ้ง เพราะได้รับการดูแลอย่างดีจากผู้เป็นสามีที่คอยมาเป็นคนป้อนยาในทุกครั้ง
ยาไม่ขมแล้ว แต่แลกมากับการที่ปากบวมเจ่อทุกครั้งที่ต้องกินยา! ยิ่งพักหลังที่คนตัวสูงใช้เวลาป้อนยาเขานานกว่าปกติ
ก็ไม่รู้ว่าป้อนอีท่าไหน ลาดไหล่สวยถึงมีรอยแต้มสีกุหลาบเล็กๆ ให้ได้เห็นเต็มไปหมด…
จันทร์เจ้ากำหมัดมังคุด (พระรามเรียกแบบนี้) ไว้แน่น ปากสวยบ่นอุบอิบถึงคนที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะตัวใหญ่ พอหายป่วยเขาก็ติดสอยห้อยตามพี่รามมาบริษัทดั่งเช่นเคย จะอวดว่าตอนนี้สนิทกับพี่ๆ หลายคนในบริษัทแล้วแหละ (คิดไปเองว่าเขาสนิทด้วยมากกว่า)
“จันทร์ ไปชงกาแฟมาให้พี่หน่อย”
“อยากกินทำไมไม่ลุกไปเอง”
ร่างสูงวางปากกาในมือลง ก่อนจะละสายตาจากเอกสารตรงหน้ามาจับจ้องคนเถียงเก่งหลังจากเขาเอ่ยใช้
“จันทร์” เสียงทุ้มติดดุเอ่ยเน้นย้ำอีกครั้ง
“จิ๊ ไปก็ได้” สุดท้ายคนเถียงเก่งก็ลุกออกจากห้องไปชงกาแฟตามคำสั่งของผู้เป็นสามี
จันทร์เจ้าผลักประตูบานใหญ่ให้เปิดออกพลางค้อมหัวให้กับคุณกานดาผู้เป็นเลขาของสามี จันทร์เจ้าชอบคุณกานดามากๆ เพราะนอกจากจะเป็นผู้หญิงที่ทำงานเก่งแล้ว คุณกานดายังใจดีกับเขาด้วย ทุกวันที่ได้ติดตามพี่รามมาบริษัทก็จะได้คุณกานดานี่แหละ ที่ยกน้ำยกขนมมาให้เขาตลอด บางครั้งก็ชวนไปเดินเล่นที่สวนบนดาดฟ้า เก่งแล้วยังใจดี เพอร์เฟกต์ที่สุ๊ดด
“คุณจันทร์จะไปไหนคะ”
กานดาเอ่ยถามภรรยาตัวเล็กของเจ้านาย คุณจันทร์เจ้านับวันยิ่งน่ารักสดใส จนเธอสลัดภาพจันทร์เจ้าคนเกรี้ยวกราดออกไปจากหัวจนหมดสิ้น
“ไปชงกาแฟให้บอสคุณกานดาไง”
ว่าก่อนจะทำปากยื่นใส่บานประตูหนาที่ปิดอยู่ กานดาเห็นแบบนั้นก็ลอบยิ้มอย่างนึกเอ็นดู
“ให้กานดาไปทำให้ไหมคะ?”
“ไม่เอาดีกว่า จันทร์ไม่อยากรบกวน”
“แล้วคุณจันทร์จะทานขนมไหมคะ คาเฟ่ข้างๆ บริษัทมีเค้กรสใหม่มาด้วย”
พอคนตัวเล็กได้ยินว่ามีเค้กรสชาติใหม่ก็หูผึ่งทันที โธ่ ก็เขาน่ะชอบกินพวกของหวานมากๆ เช่นเค้กกก~ โลกเดิมจะมากินของพวกนี้บ่อยไม่ได้เพราะมีราคาแพง เค้ก 1 ชิ้น ได้ข้าว 1 จานเลยนะ
แต่โลกนี้เขารวย! สามีก็รวย!
ดังนั้นกินได้ กินบ่อยๆ ก็ยังได้!
กานดาลอบมองคนที่มีแววตาประกายวิบวับเมื่อพูดถึงของหวาน เพราะทุกครั้งที่เอาขนมเข้าไปให้ คุณจันทร์เจ้าก็ทานหมดทุกครั้ง แล้วบางครั้งก็ถึงกับออกปากขอเพิ่ม ซึ่งมักจะได้รับสายตาดุๆ จากบอสของเธอเสมอ
“คุณกานดาไปเป็นเพื่อนจันทร์สิ” ไม่อยากไปชงกาแฟแล้ว อยากไปกินเค้กที่คาเฟ่
“กานดางานเยอะค่ะ คุณจันทร์ลองชวนคุณรามสิคะ”
“รายนั้นงานเยอะกว่าอีก” เอะอะทำงานๆๆ อยู่บ้านก็ทำงานๆๆ
“ลองชวนดูก่อนสิคะ”
“แล้วถ้าพี่รามไม่ไปล่ะ”
“ไปสิคะ เชื่อกานดา” ดวงตากลมสวยฉายแววครุ่นคิด ก่อนจะเดินไปยังโซนชงกาแฟเงียบๆ
ท่อนขาเรียวเล็กหยุดยืนอยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ของพระราม ก่อนจะค่อยๆ วางแก้วกาแฟที่เดินออกไปชงมาให้ไว้ตรงหน้าคนที่จริงจังกับการทำงาน เนี่ย แล้วจะให้เขาชวนไปคาเฟ่เหรอ เฮ้อ
ดวงตาคมราวกับตาเหยี่ยวเบนสายตาขึ้นมองคนตัวเล็กที่ยืนนิ่งคล้ายกับกำลังคิดบางสิ่งในหัว จนไม่ทันสังเกตว่าตนเองได้ถูกจับจ้องอยู่
ฝ่ามือขาวอมชมพูบีบเข้าหากันแน่น ไม่ต่างจากริมฝีปากสวยที่ขบเม้มอย่างใช้ความคิด พระรามกอดอกแล้วเอนแผ่นหลังพิงเก้าอี้ตัวใหญ่ สายตายังคงไม่ละไปจากคนตัวเล็กที่ยังยืนนิ่ง
“มีอะไร” จันทร์เจ้าสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อร่างสูงเอ่ยท้วง
“คือจันทร์…” จะชวนไปคาเฟ่!
“...”
“ไปคาเฟ่กันไหม” เอ่ยปากชวนด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
ไม่คาดหวัง ไม่ผิดหวัง…จันทร์เจ้าท่องอยู่ในใจ แต่ก็นั่นแหละ เพราะคาดหวังไงถึงชวน T^T
ใบหน้าหล่อเหลากระตุกยิ้ม ก่อนจะหยัดกายลุกจากเก้าอี้แล้วเดินอ้อมไปหาคนตัวเล็ก เขายกฝ่ามือลงทาบทับบนเส้นผมสีน้ำตาลเงางามราวกับเส้นไหมตรงหน้า ทำให้จันทร์เจ้าต้องช้อนดวงตากลมสวยขึ้นสบ
ฝ่ามือหนาลูบไล้เรือนผมนุ่มของคนตัวเล็กกว่า ก่อนจะเลื่อนมาจับคางของจันทร์เจ้าให้เชยขึ้น ดวงตาทั้งสองคู่ประสานกัน พระรามโน้มใบหน้าลงต่ำจนจมูกโด่งรั้นถูไถกันเบาๆ ท่อนแขนแข็งแกร่งเต็มไปด้วยกล้ามเนื้ออีกข้างช้อนอุ้มภรรยาตัวเล็กจนลอยหวือ
“อ้ะ”
เพราะตกใจกับการกระทำอันรวดเร็วที่ไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้าของพระราม ทำให้คนตัวเล็กกอดหมับยังลำคอของร่างสูงเพราะกลัวตก
พระรามวางจันทร์เจ้าลงบนโต๊ะทำงาน แม้ตรงนั้นจะเต็มไปด้วยเอกสารของโปรเจกต์ห้างสรรพสินค้าสาขาใหม่ แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจ ลูกแมวตรงหน้าดูน่าสนใจกว่าเยอะ
สองแขนแกร่งเท้าลงบนโต๊ะเพื่อกักคนตัวเล็กไว้ตรงกลาง เขาโน้มใบหน้าเข้าใกล้จนจันทร์เจ้าเอนตัวหนี และเพราะไม่สามารถหลีกหนีไปที่ไหนได้แล้ว ทำให้แผ่นหลังบางเอนลงแนบกับโต๊ะทำงานตัวใหญ่ของผู้เป็นสามีที่คร่อมทับเขาอยู่
สถานการณ์แบบนี้ไม่ดีแน่!
ฝ่ามือขาวเนียนยกปิดทับริมฝีปากตัวเองไว้แน่นเพื่อเป็นเกราะป้องกันไม่ให้สามีรุกล้ำ สถานการณ์แบบนี้ ท่วงท่าแบบนี้ ใช่แน่ๆ โดนจูบแน่ๆ
ใบหน้าหล่อเหลาคมคายโน้มลงต่ำชิดกับใบหน้าแดงซ่านของผู้เป็นภรรยา เขายกยิ้มเอ็นดูเมื่อเห็นจันทร์เจ้ายกมือขึ้นปิดริมฝีปากสวยไว้ ปากหยักกดจูบลงที่มือเล็กบอบบาง ก่อนจะไล่มายังเรียวแขนขาว เขากดจูบสลับกับไล้ปลายจมูกโด่งลงบนผิวนุ่มหอม
“พี่รามอย่า…” เสียงหวานสั่นเครือ
- ผู้เขียน
