บทที่6 ป่วย (2/3)
1044 คำ
พระรามยกยิ้มเล็กน้อยที่มุมปากอย่างนึกเอ็นดูคนตัวเล็กที่มุดอยู่ใต้ผ้าห่ม เขากระชับเอวบางเข้ามาใกล้ตัวจนใบหน้าของจันทร์เจ้าซุกอยู่บริเวณแผ่นอก สัมผัสได้ถึงมือเล็กๆ นั้นที่ดันเขาให้ออกห่าง
“ถะ...ถอยไป” บ่นเสียงอุบอิบอู้อี้อยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา
“บอกใคร”
อยู่กันสองคนจะให้บอกใคร หมาเหรอ! จันทร์เจ้าอยากตะโกนออกไป
พระรามมองคนที่ยุกยิกอยู่ใต้ผ้าห่ม สักพักจึงเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มออกให้พ้นทาง มือหนาแนบไปยังหน้าผากของคนตัวเล็กแล้วเลื่อนมายังลำคอขาวเพื่อวัดอุณหภูมิ เมื่อเห็นว่าความร้อนของพิษไข้ยังไม่หายไปก็ขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่ชอบใจ
เขาหยุดชั่งใจสักพัก ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียง จันทร์เจ้าที่เป็นอิสระรีบถดกายถอยห่าง
“คุณกานดาวันนี้ผมไม่เข้าบริษัทนะ ถ้ามีงานด่วนให้โทรมาได้เลย” คนตัวเล็กเงี่ยหูฟังคนที่คุยโทรศัพท์ ครั้นพอโดนจับได้ก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้กลบเกลื่อน
“ครับ…” พระรามเอ่ยประโยคสุดท้ายกับปลายสายก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม
คนตัวสูงขยับนั่งพิงหัวเตียง สายตายังคงไม่ละไปจากลูกแมวตัวเล็กที่ถดกายหนีจนแทบจะตกเตียง ทีเวลาแบบนี้ทำมาเป็นกลัวเขา เวลาอื่นล่ะเถียงเก่งนัก
“เดี๋ยวตกเตียง”
เอ่ยว่าเสียงดุเมื่อเห็นว่าอีกนิดเดียวคนตัวเล็กคงได้ลงไปนอนกับพื้น แล้วยิ่งบอกยิ่งขยับหนี ร่างสูงส่ายหัวหนักใจ ก่อนจะรวบตัวคนที่ใกล้จะตกเตียงเข้ามาในอ้อมแขน จันทร์เจ้าขืนตัวดิ้นขลุกขลักจนเหนื่อยถึงได้ยอมอยู่นิ่งๆ คนตัวเล็กถูกรวบขึ้นมานอนทับคนที่ตัวใหญ่กว่า พอจะขยับตัวลงก็โดนรวบกลับขึ้นไปนอนทาบทับอีกครั้ง โอเค ยอมแพ้ เหนื่อย
ไม่รู้ว่าเพราะป่วยด้วยหรือเปล่า จันทร์เจ้าถึงมีอาการอ่อนเพลียง่าย ไม่นานดวงตาสวยก็เริ่มปรือปรอยด้วยความง่วงงุน แก้มใสแนบลงที่แผ่นอกกว้าง ปากเล็กอ้าหาวเล็กน้อย
“อือ…”
พระรามคว้าข้อมือเล็กได้ทันก่อนที่เจ้าตัวจะยกขึ้นขยี้ตา เขาจัดท่าทางให้จันทร์เจ้านอนได้สบายขึ้น ก่อนจะสอดตัวเองเข้าไปในผ้าห่มหนาผืนเดียวกัน
ดวงตาปรือปรอยสบตากับเขา ก่อนที่คนตัวเล็กจะเป็นฝ่ายขยับเข้ามาแนบชิดเพื่อหาไออุ่น ใบหน้าสวยซุกลงมายังแผ่นอกหนา พระรามยิ้มอย่างเอ็นดูพร้อมกับลูบแผ่นหลังบางเพื่อกล่อมให้หลับ และเพียงไม่นานคนป่วยก็เข้าสู่ห้วงนิทรา
อาจจะเป็นเพราะเมื่อวานตากแดดซนทั้งวัน แล้วยังมาร้องไห้อย่างหนัก คนตัวเล็กถึงโดนพิษไข้เล่นงาน เขาที่ไม่อยากทิ้งคนตัวเล็กไว้ที่บ้าน เลยเลือกที่จะฝากงานไว้ที่เลขาแล้วอยู่ดูแลคนเป็นภรรยา
ทุกถ้อยคำของจันทร์เจ้าเมื่อคืน เขาจะไม่ลืมเด็ดขาด แววตาน่าสงสารที่เขาไม่เคยได้เห็นสะท้อนแต่ความโดดเดี่ยวอ้างว้างจนเขาปวดใจไปด้วย ไม่รู้เลยว่าคนข้างๆ เจ็บปวดกับเรื่องอะไรมาบ้าง
เมื่อคืนกว่าคนตัวเล็กจะหลับเขาก็นั่งกล่อมอยู่นาน จันทร์เจ้าไม่ยอมอยู่ห่างจากเขาเลย ปากเล็กนั้นพูดแต่ว่าอย่าทิ้งจันทร์ไว้คนเดียว
น่าสงสาร
เขามองคนที่ซุกตัวเข้าหาอย่างครุ่นคิด มันมีสิ่งหนึ่งที่กวนใจเขามาตั้งแต่เมื่อคืน
‘ความมืด จันทร์กลัว’
จันทร์เจ้าที่เขาเคยรู้จักไม่ได้หวาดกลัวความมืด
แม้จะไม่รู้สาเหตุของความหวาดกลัวความมืดนี้เลยก็ตาม แต่พระรามก็คงจะไม่ยอมปล่อยให้จันทร์เจ้าต้องเผชิญกับมันคนเดียวแล้วล่ะ
ตัวก็เล็กแค่นี้ไม่รู้ว่าแบกอะไรไว้คนเดียวบ้าง แต่ก็ไม่อยากให้คนตัวเล็กต้องมีน้ำตาอีกต่อไปแล้ว สองมือของเขาจะปกป้องและโอบกอดจันทร์เจ้าเอาไว้เอง
‘อยู่กับจันทร์นะ’
ครับ สัญญา
“มันขม”
“...”
“ไม่กินได้ไหม”
คนป่วยต่อรองด้วยน้ำเสียงออดอ้อนจนน้อยหน่าเกือบจะใจอ่อนปาเม็ดยาในมือทิ้ง คุณหนูของเธอตอนนี้นั่งตาปรือปรอยเพราะพิษไข้ ปากสวยเบะออกเล็กน้อยราวกับกำลังจะร้องไห้ เมื่อเช้าเธอได้รับคำสั่งจากนายใหญ่ของบ้านให้เตรียมข้าวต้มกับยาไว้ให้คุณหนูจันทร์เจ้าที่ป่วย เธอตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าต้องนำข้าวและยามาที่ห้องคุณราม แล้วถึงแม้ในใจจะมีคำถามมากมายเพียงใด เธอก็เลือกที่จะนิ่งเฉย การที่ทั้งสองคนนอนร่วมห้องกันมันเป็นเรื่องที่น่ายินดี
“ไม่กินได้ไหมพี่น้อยหน่า…”
เมื่อเห็นคนที่ตนอ้อนวอนยังเงียบ จันทร์เจ้าจึงลุกขึ้นมากอดแขนน้อยหน่าไว้แน่น
“มันขม จันทร์ไม่อยากกิน แค่กๆ”
ตัวเขาไม่ว่าจะเป็นโลกนี้หรือโลกเดิมก็ไม่ชอบการกินยาทั้งนั้น สัมผัสของลิ้นที่แตะโดนเม็ดยา เป็นอะไรที่จันทร์เจ้าไม่ชอบเลย ตัวเขาในโลกก่อนเลยเลือกที่จะดูแลตัวเองให้ดี ทำให้ไม่ค่อยป่วย แต่ร่างกายของจันทร์เจ้าในโลกนี้กลับป่วยง่ายซะงั้น สมกับการเกิดเป็นยัยคุณหนูจ๋าจริงๆ
“ไม่ได้ค่ะ คุณรามสั่งไว้”
“ช่างพี่รามสิ จันทร์ไม่พูด พี่น้อยหน่าไม่พูดก็ไม่มีใครรู้”
ใบหน้าสวยเริ่มงอแงเมื่อน้อยหน่าเอ่ยถึงคนตัวสูงที่ก่อนหน้านี้ยังนอนกอดเขาอยู่เลย แต่ตอนนี้เดินออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียง
“จันทร์จะจุ๊ๆ ไว้เลย” นิ้วชี้สวยยกขึ้นแนบริมฝีปากเป็นเชิงว่าจะไม่บอกใครแน่นอน
“ไม่ได้ค่ะคุณจันทร์ ถ้าคุณจันทร์ไม่ทานยาก็จะไม่หายป่วยนะคะ” น้อยหน่าหว่านล้อม เธอรู้ดีว่าคุณหนูของเธอป่วยง่าย
“ก็มันขม…”
- ผู้เขียน
