บทที่9 พี่รามนิสัยรวยๆ (2/3)
1035 คำ
“เงินเข้าแล้วใช่ไหม”
เสียงทุ้มที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนเอ่ยถาม ครั้นในมือยังคงถือโทรศัพท์เครื่องสีดำเรียบหรูค้างไว้
จันทร์เจ้างง…
“...”
สรุปว่าไม่ได้มีคนโอนเงินมาให้เขาผิด แต่เป็นสามีเขาเองที่โอนเงินมาให้
“...”
ครั้นเห็นว่าภรรยาตัวน้อยยังคงนิ่งเงียบไม่ตอบคำถามของตน นิ้วเรียวจึงกดจิ้มลงไปยังหน้าจอของโทรศัพท์ในมืออีกสองสามครั้ง
ครืดๆ
ฝ่ามือขาวกำโทรศัพท์ในมือไว้แน่น ปากอ้าพะงาบๆ เหมือนต้องการจะพูดบางสิ่ง แต่ไม่มีเสียงใดหลุดลอดออกมา
คงไม่ใช่อย่างที่คิดใช่ไหม…
มือที่กำโทรศัพท์ไว้แน่นค่อยๆ ยกขึ้นมาในระดับสายตา นัยน์ตาสีน้ำตาลจดจ้องยังแจ้งเตือนที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ เมื่อเขาอ่านตัวหนังสือที่ปรากฏบนหน้าจอจบลง มืออีกข้างก็ยกขึ้นทาบอกอย่างกะทันหัน ดวงตากลมโตเบิกกว้างมองคนตรงหน้าด้วยความตระหนก
1 ล้าน!!!
1 ล้านกับอีก 3 แสน! โอนให้เขาง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ! แล้วโอนให้ด้วยเรื่องอะไร งง จันทร์เจ้างง งงไปหมด สามีเขาโดนผีตัวไหนเข้าสิง เข้าห้องมาไม่พูดไม่จา อยู่ๆ มากดโอนเงินให้แบบนี้
คนตัวเล็กรีบเข้าไปคว้ามือหนาของสามีไว้เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายก้มลงไปกดบางอย่างที่หน้าจอโทรศัพท์อีกครั้ง ใช่เลยยย กำลังจะใส่จำนวนเงินเลยยย คุณพี่เป็นอะไรเนี่ยยย
“พะ…พี่รามทำอะไร”
เอ่ยถามออกมาเสียงสั่น จะไม่ให้สั่นได้ยังไง อยู่ๆ มีคนโอนเงินมาให้ จำนวนเงินก็ไม่ใช่น้อยๆ ถ้าเป็นที่โลกเดิมเขาทำงานเก็บเงินทั้งชีวิตยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ไอ้รัฐบาลเฮงซวย!
“โอนเงินให้จันทร์ทำไม”
กอดแขนผู้เป็นสามีไว้แน่น เพราะกลัวผีที่สิงอยู่ในตัวพี่รามกดโอนเงินมาให้เขาอีก
“โกรธอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“...” หืม?
“พี่ไม่ได้โทรนัดน่านให้มาหาที่บ้านนะ เขามาเอง วันนี้จันทร์อยู่กับพี่ทั้งวัน จันทร์ก็น่าจะรู้”
ทำไมน้ำเสียงดูวิงวอนขนาดนี้ล่ะเนี่ยยย
“...”
“เข้าห้องมาจันทร์ก็ไม่คุยกับพี่” เอ้า! ก็พี่ไม่คุยกับหนูก่อน!
“...”
“ไม่โกรธได้ไหมครับ”
สัมผัสนุ่มนวลเกิดขึ้นเมื่อคนตัวสูงใช้ฝ่ามืออีกข้างลูบไล้ไปมายังเรือนผมของเขา ดวงตาคมดุเปลี่ยนเป็นทอประกายอ่อนโยนเจือความวิงวอนและสบมองดวงตาสวยด้วยความลึกล้ำ ทำให้จันทร์เจ้าเผลอซุกใบหน้าลงยังแขนแกร่งที่กกกอดอยู่
พระรามทอดสายตามองภรรยาตัวน้อยที่เบียดกายเข้ากับแขนของตน เพราะไม่รู้ว่าคนตัวเล็กโกรธเขาหรือเปล่า จึงง้อด้วยการโอนเงินไปให้ มันเป็นวิธีเดียวที่เขาพอจะคิดได้ในสถานการณ์แบบนี้
ภรรยาของเขานิ่งเงียบตั้งแต่มาถึงบ้านเมื่อเห็นว่าน่านฟ้ารออยู่ และยังคงนิ่งเงียบเมื่อเขาพาเข้ามาในห้อง ในตอนที่เขากำลังจะเอ่ยปากถาม คนตัวเล็กก็เดินออกไปที่ระเบียงด้านนอกเสียแล้ว
“จันทร์ไม่ได้โกรธซะหน่อย”
“พี่เห็นจันทร์เงียบ”
“จันทร์ก็เห็นพี่เงียบ แล้วเรื่องเงิน–”
“พี่ง้อ”
โอเค อยากให้ง้อวันละสิบครั้งเลย
“จันทร์ไม่คืนให้นะ โอนให้จันทร์แล้ว” น้องจันทร์เจ้ารวยแล้วๆๆ
“ก็ไม่ได้บอกว่าจะเอาคืน เงินแค่นี้เอง” จ้า ท่านเจ้าสัวพระราม
*
วันนี้จันทร์เจ้าไม่ได้เข้าบริษัทพร้อมผู้เป็นสามี เพราะพี่พะแพงบุกเข้ามาชิงตัวเขาถึงในบ้าน แน่นอนว่าเหตุการณ์ครั้งนี้ทำเอาคฤหาสน์หัสวอนันต์ปั่นป่วนไปหมด
สามีเขาก็ดูไม่ยอมเพื่อนสาว ส่วนพี่พะแพงก็แน่วแน่ที่จะฉกชิง (?) ตัวเขาเอาไปให้ได้
‘ขอยืมน้องจันทร์ 1 วัน’
‘ไม่ให้’
‘รามม แกอย่ามาขี้งกกับเพื่อน!’
‘ไม่ให้’
‘แค่วันเดียว!’
‘ไม่ให้’
‘เอ๊ะ ก็บอกว่ายืมน้องวันนึงไง แค่วันนี้ๆ เถอะนะๆๆๆๆ’
‘...’
‘จะพาน้องไปไหน’
‘ร้านฉันเอง’
‘ไม่ให้’
‘โอ๊ยยย แกจะให้น้องไปอุดอู้อยู่บริษัทแกหรือไง มันน่าเบื่อนะ ให้น้องจันทร์ไปกับฉันดีกว่าๆ แล้วเย็นๆ แกค่อยมารับน้อง’
‘...’
‘นะๆ’
‘อืม’
ใช่ ด้วยเหตุนี้ ทำให้คนตัวเล็กมายืนอยู่ในร้านเสื้อผ้าขนาดใหญ่ ที่ประดับตกแต่งไปด้วยสีขาวและสีน้ำตาลของเปลือกไม้…ร้านเสื้อผ้าของพี่พะแพงกับพี่กร
ครืดๆ
มือบางล้วงหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าสะพายใบเล็ก ครั้นเมื่อได้เห็นแจ้งเตือนที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ ริมฝีปากสวยก็เม้มเข้าหากันเล็กน้อยอย่างใช้ความคิด
“ใครโอนเงินให้อะ”
คนตัวเล็กสะดุ้งเมื่อพะแพงเอ่ยถามชิดใบหู เพราะมัวแต่เหม่อลอยจึงไม่ทันสังเกตว่าเพื่อนสนิทสามีชะโงกหน้าเข้ามาดูหน้าจอโทรศัพท์ของตน
“พี่รามครับ” ตอบรับเสียงเบา
“จิ๊ สายเปย์ไม่เปลี่ยน”
“หืม?”
เพราะประโยคของพี่พะแพงทำให้จันทร์เจ้าหูผึ่ง ใบหน้าขาวหันมามองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ เอ๊ะ หมายความว่ายังไง
“คือมันก็เป็นเรื่องตั้งแต่สมัยเรียนน่ะ ไม่มีอะไร แหะๆ”
พะแพงยกมือขึ้นตีปากตัวเองเบาๆ สามทีที่เผลอหลุดปากออกไป ใบหน้าสวยที่แต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางราคาแพงยกยิ้มเจื่อนๆ ให้กับภรรยาตัวน้อยของเพื่อนสนิท
ไอ้พระรามฆ่ากูแน่!
จันทร์เจ้าตัวน้อยกะพริบตาปริบๆ มองคนตรงหน้าที่ทึ้งหัวตัวเองราวกับคนเสียสติ ที่พี่พะแพงหลุดพูดออกมาว่าพี่รามสายเปย์น่ะ เรื่องนี้เขาก็พอจะเดาได้อยู่บ้าง…รสจูบร้ายๆ ที่แฝงไปด้วยความต้องการ เขาได้รับมันอยู่บ่อยครั้ง
รสจูบมันก็พอจะบ่งบอกถึงตัวตนหรือนิสัยของคนตัวสูงได้พอสมควร
เสือร้ายชัดๆ
- ผู้เขียน
