5 | DEMI - เพี้ยง... จงหาย
1366 คำ
5
[DEMI]
เพี้ยง... จงหาย
"เดมี่ขอขึ้นรถด้วยนะคะ!"
ระหว่างที่วิ่งมาขึ้นรถฉันสะบัดกระโปรงอย่างเต็มที่เลย แต่มดก็ยังกัดและคันยิบยุบบริเวณนั้น มันอาจจะไม่ถึงจุดน่ารักตะมุตะมิแต่รอบๆตอนนี้ทั้งแสบและคัน
แล้วเมื่อฉันขึ้นรถนั่งเบาะหลัง ผู้ชายชื่อเฉินก็ขึ้นรถมานั่งข้างๆ ก่อนที่บอดี้การ์ดจะปิดประตูแล้วอ้อมไปประจำที่คนขับ ฉันยังไม่กล้ามองหน้าใคร หลับตาปี๋บีบมือตัวเองแน่น อดทนอดกลั้นไม่ให้ตัวเองล้วงมือไปเกา
แต่รถก็ยังไม่เคลื่อนออกไปสักที
ฉันจึงลืมตาขึ้นและหันไปมองหน้าคนข้างๆ แต่กลับชะงักกับสายตาราบเรียบไร้อารมณ์ที่จ้องกลับมา
คุณคนนั้นนี่เอง คนที่หล่อๆ... และชอบหายตัวเหมือนผี
"ทะ ทำไมไม่สั่งออกรถคะ"
ฉันถามเสียงติดขัดมือขยุ้มกระโปรงแน่นจนเขาปรายตามอง แต่ฉันยังจ้องใบหน้าหล่อเหลาราวกับรูปปั้นของเขาอยู่ พระเอกซีรีส์จีนชัดๆเลย เขาเหมือนหยางหยาง... แต่ดูแบดบอยกว่า หูซ้ายมีจิวสีดำ ผมรากไทร ดูดีจนยกใครมาเทียบไม่ได้
"ไม่คิดจะทักทายเจ้าของรถหน่อยเหรอ" พูดภาษาอังกฤษสำเนียงเท่ระเบิด
"สะ สวัสดีค่ะ สวัสดีค่ะ สวัสดีค่ะ ทักทายแล้วค่ะ ช่วยออกรถได้ไหมคะเดมี่รีบ"
ไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของรถฉันเลยทักทายทั้งหมดจนเขาคนนั้นลอบถอนหายใจออกมา
"เฮ้อ ออกรถ"
"ครับ"
รถหรูขับออกจากงานระยะทางจากที่นี่ไปรีสอร์ตราวๆสองถึงสามกิโลเมตร แต่บรรยากาศในรถอึดอัดระดับสิบ มีกลิ่นเหล้า กลิ่นบุหรี่ และกลิ่นน้ำหอมแบรนด์ดังกรุ่นอยู่ที่ปลายจมูกฉัน
แอร์เย็นมากแต่ตอนนี้เหงื่อฉันผุดขึ้นตามขมับ และปลายเท้าจิกลงพื้น เจ้ามดตัวน้อยตัวนิดมีฤทธิ์น่าดูแกจะทำให้ฉันดูแย่ตอนนี้ไม่ได้นะ
ขอร้องล่ะ
หยุดกัดกันสักที
"มะ เมื่อไหร่จะถึงคะ ฉันรีบค่ะ ฉันรีบมากๆ"
"ดูเหมือนว่าเราจะหลงทางครับคุณเฉิน"
หา?!
ฉันเบิกตากว้าง และเอียงตัวเล็กน้อยมองผ่านช่องตรงกลางไปที่กระจกหน้า จนแขนชนกับแขนคนข้างๆเต็มๆ
แต่รถคันนี้พาฉันมาที่ไหน ทำไมข้างหน้ามืดแบบนี้
"ทำไมเป็นแบบนั้น" เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นๆ และดูใจเย็นมากด้วย
"ผมคงเลี้ยวผิดทางครับ ขออภัยครับ"
"กลับรถ คุณผู้หญิงข้างๆมีธุระด่วนต้องไปทำ"
ฉันหันไปมองเขาแล้วพยักหน้ารัว แต่เห็นรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก รอบนี้ฉันไม่ก้มหน้าหรือหลับตาอีกแล้วพยายามชะเง้อช่วยดูทาง
จนถึงทางแยกอีกครั้ง... เห็นบ้านไม้ริมลำธารฉันก็จำได้ขึ้นใจ ทางซ้ายเป็นทางไปรีสอร์ต จึงรีบลนลานชี้บอกทันที
"นี่ไงคะ เลี้ยวซ้าย ด่วนๆค่ะ ฮือ!"
จะทนไม่ไหวแล้ว มดพวกนั้นมันโกรธอะไรทำไมถึงรุมกัดอีกชุดใหญ่ ฉันอยากถอดกระโปรงมันตอนนี้เลย ฉันยุกยิกขยับไปมาจนถูกคุณเฉินมอง แต่ยิ่งคันและขยับตัวฉันยิ่งโดนกัดอีกระลอก
"เป็นอะไร?" เขาถามเบาๆ
"เดมี่ไม่สบายค่ะ ไม่สบายมากๆTT"
"..."
สายตาเรียบนิ่งมองหน้าฉัน และค่อยๆไล่ตามองมือหนึ่งข้างที่จิกเบาะ และอีกข้างที่ขยุ้มกระโปรงตัวเอง ที่วางเท้ามีไฟแอมเบียนต์ไลต์ พอสายตาคู่นั้นกดมองลงไปเห็นปลายเท้าฉันจิกอยู่ เขาก็มองหน้าฉันอีกครั้งด้วยสายตาที่นิ่งกว่าเดิม
แต่สบตากันครั้งนี้ฉันส่ายหน้าเบาๆส่งสัญญาณอีกทั้งน้ำตาคลอเบ้า มันไม่ไหว มันเกินจะทน เพราะมีมดตัวหนึ่งไม่มีมารยาท ซนไปกัดผ่านเนื้อผ้าเจ็บไปถึงผิวบอบบางของฉัน
กัดอีกตัว...
คราวนี้สอง...
แถมเป็นสาม...
กัดอีกชุดใหญ่ไฟกะพริบ!
"กรี๊ดดดด เดมี่ไม่ไหว! จอดรถทีค่ะ>[]'ตู้มมมมม'
"แค่กๆ"
ฉันผุดขึ้นมาแล้วตบน้ำประคองร่างตัวเอง ไอแค่กๆสำลักน้ำที่เข้าปากกับจมูก ซึ่งเขาคนนั้นเดินล้วงกระเป๋ากางเกงตามมายืนมองอย่างใจเย็น คุณพระ! ฉันอยู่ในน้ำนะช่วยทีเถอะ จะยืนมองจนน้ำพัดฉันออกทะเลเลยรึไง
"ช่วยด้วยค่ะ! คะ คุณเฉิน"
เขาหันไปพยักหน้าสั่งลูกน้อง แต่ตัวเองยังยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ ตามจริงฉันว่ายน้ำได้ น้ำก็ไม่ได้ลึกเท่าไหร่ด้วย แต่ทางขึ้นค่อนข้างเต็มไปด้วยตะไคร่น้ำเลยอยากให้เขามาช่วยรั้งมือดึงอีกแรง
แต่เมื่อฉันว่ายไปถึงและลูกน้องของเขาส่งมือมาให้จับเท่านั้นแหละ มือยังไม่ได้แตะกันคนตัวสูงที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงก็เดินมาหาทันที
"หลบ"
"ครับคุณเฉิน"
มือใหญ่ยื่นมาหาฉันแทน
ฉันมองหน้าคุณเฉินแวบหนึ่งก่อนจะส่งมือไปหา แต่ทว่าเขาไม่จับ ก้มลงมาอีกนิดแล้วสอดมือใต้รักแร้อุ้มฉันขึ้นจากน้ำแทน ตัวฉันเบาหวิวทั้งตกใจและอึ้ง ถึงปลายเท้าจะแตะพื้นก็ยังคงมองหน้าเขาอยู่
เหมือนถูกคุณพ่ออุ้มเลยง่ะO_O
แต่เมื่อสายตาคู่นั้นกดลงมองเนื้อตัวฉันที่เปียกจนเกาะอกรัดตัว ฉันก็รีบยกมือสองข้างปิดไว้ทันที ซึ่งคุณเฉินหันไปมองลูกน้องให้หันหน้าไปทางอื่น
ก่อนที่เขาจะถอดเสื้อสูทตัวโคร่งสีดำคลุมไหล่ไว้ให้
หัวฉันสูงแค่อกเขาเอง ตอนที่อยู่ในวงแขนฉันกลายเป็นยัยตัวจิ๋วโดยปริยาย...
"เอ่อ...ขอบคุณค่ะ และเดมี่ขอโทษนะคะที่ทำให้ลำบากไปด้วย พอดีเมื่อกี้เกิดปัญหานิดหน่อยค่ะ"
"เธอพารังมดขึ้นมาบนรถฉันทำไม" ฉันมองหน้าเขาทันที
"คะ"
"มดที่เธอเลี้ยงไว้ มันกัดฉัน"
จริงเหรอเนี่ย ฉันก้มมองไปที่มือคุณเฉินก่อนจะรีบใช้สองมือจับขึ้นมาดูด้วยความรู้สึกผิด สายตาราบเรียบมองตามทันทีแต่เขาไม่ได้ชักมือกลับ พอเห็นมือขาวมีรอยแดงเป็นตุ่มเล็กๆสองสามตุ่ม ฉันล่ะอยากเขกหัวตัวเองสักร้อยที
โดนคนเดียวไม่พอทำให้คนอื่นโดนไปด้วยอีก
"เดี๋ยวเดมี่เป่าให้นะคะ เพี้ยงๆ"
ฉันตั้งใจเป่าแล้วลูบหลังมือใหญ่ของเขาเบาๆด้วยความรู้สึกผิด แต่พอเงยขึ้นมองหน้าคุณเฉิน... เขากลับจ้องฉันด้วยสายตาเรียบนิ่ง
"รู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นใคร" ฉันเม้มปากเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ
"คุณชื่อเฉินใช่ไหมคะ และคงเป็นเพื่อนพี่เขยเดมี่"
"..."
"เดมี่เคยเจอคุณแต่จำไม่ได้ว่าที่ไหน..."
พูดจบฉันก็ปล่อยมือเขา แต่คุณเฉินจับมือฉันไปดูแทน ฉันชะงักเล็กน้อยตั้งใจจะดึงมือกลับ แต่ทว่ามือใหญ่ทรงพลังเอาแต่ใจ เขาบีบเบาๆและก้มเป่าหลังมือให้อย่างถือวิสาสะ
ทันทีที่ไอร้อนผะผ่าวกระทบผิว และฉันมองริมฝีปากสวยที่อยู่ห่างจากหลังมือเพียงนิด แก้มสองข้างก็ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว จังหวะหัวใจที่เคยหาคำตอบกับอ้อแอ้ ตอนนี้ฉันได้คำตอบด้วยตัวเองแล้ว
มันเต้นแรงจนฉันรู้สึกได้เลย...
'ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ'
คุณเฉินค่อยๆเงยขึ้นมองฉัน เราสบตากันท่ามกลางหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
"มีตรงไหนที่ให้ฉันเป่าอีกบ้าง"
- ผู้เขียน
