6 | ผู้ชายคนนั้น... ประสิทธิภาพทำลายล้างสูง
1520 คำ
6
ผู้ชายคนนั้น... ประสิทธิภาพทำลายล้างสูง
"มะ ไม่ต้องก็ได้ค่ะเดมี่เริ่มหนาวแล้ว ไปส่งได้ไหมคะ"
เดมี่ชักมือกลับแล้วจับสูทที่คลุมไหล่ปิดหน้าอกตัวเองไว้ ตอนนี้ความวุ่นวายที่หว่างขาได้สงบลงแล้ว แต่ยังเหลือความเสียหายไว้ให้เธอต้องทายาอีกหลายจุด
เฉินมองใบหน้าสวยที่ไม่ยอมสบตาแล้วเผยยิ้มที่มุมปาก เด็กคนนี้ไร้เดียงสาและอ่อนไหวง่าย การได้เข้าใกล้เธอครั้งนี้ ทำให้เขารู้ว่าจะต้อนเหยื่อเข้ารังแบบไหนถึงจะอยู่หมัด
เขาถอยเล็กน้อยแล้วผายมือเชิญเดมี่ไปที่รถ ก่อนจะพาไปส่งที่รีสอร์ตที่เขาเองก็พักอยู่ที่นั่น บนรถไม่มีการเปิดแอร์ใดๆทั้งนั้น เขาสั่งให้ลูกน้องลดกระจกเล็กน้อยไม่อยากให้ว่าที่เจ้าสาวที่วิ่งไปกระโดดน้ำเล่นหนาวจนจับไข้
"เราเคยเจอกันที่ตึกบาคุระ"
อยู่ๆเฉินก็พูดขึ้นมา ซึ่งตึกนี้เป็นตึกของคิระเจ้าบ่าวของงานนี้ แต่เมื่อนึกถึงวันที่เจอเดมี่ครั้งแรก มาเฟียหนุ่มก็เผยยิ้มที่มุมปากทันที
ตัวเล็กๆ ชุดนักศึกษา
วิ่งมายืนโวยวายต่อหน้ามาเฟียและกลุ่มยากูซ่า... เธอช่างใจกล้าเกินตัว
หลายเดือนก่อนหน้า...
"ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร?" เฉินถามคิระเบาๆ
"น้องสาวเดนิส"
เฉินรู้ดีว่าเดนิสที่เอ่ยถึงเป็นอะไรกับคิระ มาเฟียหนุ่มมองเดมี่หัวจรดเท้า ก่อนจะหัวเราะหึออกมาเมื่อเห็นมือของเธอสองข้างกำแน่นพยายามแบ่งรับแบ่งสู้เพื่อพี่สาว
จนไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ในหมู่มาเฟียฮ่องกง และยากูซ่า แถมเดมี่ยังพาบอดี้การ์ดมาแค่สี่คนเท่านั้น ทุกคนวิ่งตามมาหยุดข้างหลัง ก่อนจะหันมองรอบๆ ด้วยสีหน้าตกใจ
"เอ่อคุณเดมี่ครับ ผมว่าเราควรกลับนะครับ"
"ไม่กลับ!" เธอหันไปตวาดเสียงแหลม แล้วเผชิญหน้ากับคิระที่นั่งอยู่
"บอกมาสิคะว่าทำแบบนี้กับเจเจ้ทำไม แล้วนี่ดื่มสังสรรค์มีความสุขเหรอคะ ใจร้ายมาก เดมี่ไม่น่าเชียร์คุณเลย เดมี่จะหาแฟนให้เจเจ้ เอาให้เป๊ะ ปัง เพอร์เฟกต์กว่าคุณค่ะ!"
คิระพยักหน้าบอกให้ลูกน้องออกไปทั้งหมด เดมี่หายใจหอบเหนื่อย เธอต้องใช้ความกล้าขนาดหนักมาที่นี่ และตอนนี้ก็จ้องจะเอาคำตอบกับคิระให้ได้
จนพื้นที่นั้นปลอดภัยยากูซ่าหนุ่มถึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินล้วงกระเป๋ากางเกงมาหาคนตัวเล็ก เฉินมองด้วยสายตาเรียบนิ่งยกสาเกดื่ม เขาอยากรู้ว่าเธอจะรับมือต่อยังไง
"เดนิสเป็นยังไงบ้าง สบายดีรึเปล่า?"
"เจเจ้ลงจากตำแหน่งผู้มีอำนาจสูงสุดในไลออนแล้วค่ะ และตอนนี้คุณปู่กับคุณพ่อจะแต่งตั้งเดมี่ขึ้นแทน คิดดูสิว่ามันวุ่นวายแค่ไหน เดมี่สู้รบปรบมือกับใครไม่เป็นหรอกนะ แล้วหลังจากนี้ไลออนของเราจะเป็นยังไง เดมี่สอบเสร็จคิดว่าจะได้พักแต่ต้องมาเห็นพี่สาวเศร้าไม่คุยกับใคร แถมยังมีเอกสารอะไรไม่รู้เต็มห้อง รู้ไหมว่าเดมี่รักเจเจ้มากแค่ไหน เรามีกันสองคนพี่น้อง และเจเจ้ของเดมี่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ไม่เคยเศร้า ไม่เคยเสียน้ำตาสักหยด แฟนก็ไม่เคยมี แต่คุณทำร้ายเจเจ้ของเดมี่ ถ้าจะไปก็ไปเลยค่ะ อย่ามายุ่งกับเจเจ้อีก และเดมี่ก็จะไม่ให้เจเจ้ยุ่งกับคุณเช่นกัน เดมี่ไม่ปลื้มคุณแล้ว!"
นิ้วชี้เรียวจิ้มอกตัวเองจึกๆ ขณะที่คิระกับเฉินมองอย่างไร้ความรู้สึก เธอร่ายยาวเป็นภาษาไทย แน่นอนคนไม่สันทัดภาษานี้อย่างคิระกับเฉินฟังไม่ทัน และจับใจความยาก
และเมื่อไม่มีใครตอบคำถามนั้น สุดท้ายคนตัวเล็กก็ถอนหายใจออกมาเสียงดังจนไหล่ห่อ
"เฮ้อ! ขอน้ำกินหน่อยค่ะ พูดจนเหนื่อย"
เฉินลอบอมยิ้ม
เธอสร้างตำนานให้เขาจดจำตั้งแต่วันนั้น และวันนี้เองเดมี่ก็ทำให้เฉินรู้สึกเกินคำว่าอยากได้ ไม่คิดว่าสองมือนุ่มๆจะรีบจับมือเขาขึ้นมาเป่าด้วยความรู้สึกผิด
น่ารักดี...
มือนิ่ม ตัวหอม ตาสวย มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย แต่ถ้าเห็นเดมี่ทำแบบนี้กับใครเขาคงตามไปตัดมือมันทิ้ง
เมื่อเฉินเอ่ยถึงตึกบาคุระเดมี่ก็จำได้ขึ้นมาทันที เธอแอบอมยิ้มเขินๆ นิ้วเขี่ยกันไปมา เพราะตัวเองไปโวยวายอย่างไร้สติ
"อ๋อค่ะ แหะๆตึกนั้นนี่เองจำได้แล้ว วันนั้นเดมี่เป็นห่วงเจเจ้ไปหน่อยก็เลย..."
"เธอคบกับใครอยู่รึเปล่า"
พูดไม่ทันจบคำถามนั้นก็ถูกเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับรถที่ค่อยๆชะลอจอดหน้ารีสอร์ต เดมี่เบิกตากว้าง คนถามไม่มองหน้าเธอ แถมยังถามราวกับกำลังสอบสวน
"ถามทำไมคะ คุณคงไม่ได้สนใจเดมี่ใช่ไหม"
"ตอบคำถามฉัน..."
เดมี่กลืนน้ำลายดังอึก แก้มของเธอร้อนผะผ่าวควบคู่กับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ถ้าเพื่อนไม่บอกมาก็ไม่รู้เลยว่าอาการแบบนี้เขาเรียกว่าหวั่นไหว
ใจง่ายเกินไปรึเปล่านะ...
แต่ใจง่ายกับคนหล่อมันจะไปผิดอะไร
"เดมี่ไม่ได้คบใครค่ะ แต่มีคนจองไว้แล้ว"
เฉินยิ้มที่มุมปากก่อนจะหันไปมองหน้าเธอ นิ้วเรียวจับคางเดมี่ขึ้นให้มองตา ไม่อยากให้เธอหลบตาเขาอีกแล้ว แววตาใสแป๋วนั่นต้องจำหน้าเขาให้ได้
"อย่าให้ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ตอบแบบนี้กับคนอื่น"
ตาเดมี่เบิกกว้างขึ้น เฉินโน้มมาใกล้ๆจนคนตัวเล็กหลังชิดประตู ก่อนที่เขาจะกระซิบแผ่วๆที่ข้างหู
"ฉันเป็นคนหวงของ โดยเฉพาะของที่ฉันกำลังชอบ..."
ปั่นป่วนไปถึงท้องน้อย... ขนาดลมหายใจยังติดขัด เหมือนเขากำลังสะกดเธอให้อยู่ใต้อำนาจและต้องเชื่อฟังเท่านั้น
"ค่ะ..." ดันไปตอบตกลงอีก!
เดมี่รีบดึงสติ และคลำหาที่เปิดประตูอย่างรวดเร็ว
"ขอบคุณค่ะ ไปแล้วค่ะ แม่ตามแล้ววววว"
เธอรีบลงจากรถแต่รีบร้อนจนเผลอหยิบสูทเขามาด้วย ก่อนที่บอดี้การ์ดที่รออยู่จะพาไปส่งที่ห้องพัก เฉินเข้าใจสถานการณ์ดี ปล่อยเด็กน้อยไปก่อน
เขาลงจากรถยืนสูบบุหรี่อย่างสบายใจ รอให้เดมี่เข้าไปด้านในถึงจะตามเข้าไปพักผ่อนบ้าง
•••
เดมี่ถึงห้องรีบปิดประตูและยืนพิงไว้ เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น? แก้มเธอแดงรึเปล่า? แต่เมื่อมือสองข้างยกขึ้นจับแก้มวัดระดับความร้อน สูทที่คลุมไหล่อยู่ก็หล่นพรึบทันที
เธอมองสูทสีดำใจเต้นตึกๆ ก่อนจะก้มลงถือขึ้นมาดู สัมผัสเนื้อผ้าก็รู้ว่าสูทตัวนี้มาจากห้องเสื้อฝรั่งเศส Brioni ราคาไม่ต้องพูดถึง... หลักล้านเลยทีเดียว และด้านในสูทก็ปักด้วยด้ายสีแดงเป็นตัวเขียนว่า 'CHEN'
เดมี่เดินไปที่เตียงวางสูทไว้ ยืนกอดอกมองอยู่สักพักและง่วนคิดกับตัวเอง คำพูดของเฉินทำให้เธอเกือบไม่เป็นผู้เป็นคน ตอนริมฝีปากบนปัดผ่านริมฝีปากล่างแสดงความเป็นเจ้าของ แทนที่เธอจะกลัว... แต่ทำไมมีแรงดึงดูดมากมายขนาดนั้น
หรือจะเป็นคนนี้ที่เธอต้องแต่งงานด้วย... แล้วทำไมเขาไม่แสดงตัวล่ะ?
"คุณเฉินเขาเป็นคนหล่อที่แปลกๆจัง"
'ก๊อก ก๊อก ก๊อก'
เดมี่รีบดึงผ้าห่มคลุมสูท แล้วเดินไปเปิดประตู
"คะคุณแม่" แม่ของเธอส่งกระเป๋าคลัทช์ที่ลืมไว้ให้
"กระเป๋าลูกน่ะ ลืมไว้กับบอดี้การ์ด แล้วทำไมเปียกแบบนั้นล่ะลูก ไปทำอะไรมา" เดมี่ก้มมองตัวเอง และจับสำรวจเครื่องเพชร
"อ๋อ เดมี่ไปว่ายน้ำมาค่ะ ขอบคุณนะคะ"
"เดี๋ยวเดมี่!"
เธอปิดประตูก่อนที่คนเป็นแม่จะเข้ามาในห้อง แต่ยังมีเสียงเคาะตามหลังมาอีก
'ก๊อกๆ'
"เพื่อนลูกโทรมาด้วย อย่าลืมโทรกลับล่ะ ชื่ออ้อแอ้"
"ขอบคุณค่ะคุณแม่ หนูขออาบน้ำก่อนนะคะ ขอโทษที่ไม่สะดวกค่ะ"
"จ้า รีบอาบเถอะเดี๋ยวไม่สบาย"
เดมี่เปิดประเป๋าแล้วหยิบมือถือออกมา ก่อนจะโทรกลับสายที่ไม่ได้รับ
(ฮัลโหล ทำไมโทรหาไม่รับเลยคนสวย งานแต่งสนุกไหม)
"อ้อแอ้ มีผู้ชายคนนึงทำให้เดมี่หัวใจเต้นแรง"
(ใคร?!!)
"เขาชื่อ... คะ คุณเฉิน"
- ผู้เขียน
