“คุณพ่อจำชื่อเจ้าพวกนี้ได้หมดแล้วใช่ไหมฮะ”
“...”
“พรุ่งนี้ผมจะถามว่าเจ้าพวกนี้ชื่ออะไรกันบ้าง”
“...”
“คุณพ่อต้องตอบให้ได้นะฮะ”
ดวงตากลมโตใสแจ๋ว รอยยิ้มกว้างที่ส่งมาให้ทำให้เอริคไม่อาจปฏิเสธลูกชายได้ ใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้าหงึกๆ อย่างเสียไม่ได้เป็นการตอบรับ
“โอเคครับ พ่อ...จะตอบให้ได้”
“เย้ๆ ถ้างั้นไปกินมื้อเช้าดีกว่าฮะ ผมหิวแล้ว” เอเดรียนปรบมือรัวๆ อย่างดีใจ ก่อนจะอ้อนให้เอริคอุ้ม “คุณพ่ออุ้มผมหน่อยได้ไหมฮะ”
เอริคไม่ตอบรับ ทว่าร่างสูงย่อตัวลงแล้วโอบอุ้มร่างเล็กขึ้นสู่อ้อมแขนทันที พลางบอกเด็กชายตัวน้อยในอ้อมแขนด้วยรอยยิ้ม
“ต้องได้อยู่แล้ว”
พอเอริคบอกแบบนั้นเอเดรียนก็ยิ้มกว้าง ก่อนที่ร่างสูงจะขยับเท้า ดวงตาคมกริบหันมามองฟลอเรนซาที่มีสีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล
“ฟลอนซ์ ไม่มีอะไรที่คุณต้องกังวล”
“...”
“ผมรับปากลูกไปแล้ว และผมจะทำตามในสิ่งที่ผมพูดทุกคำ”
เอริคบอกเพียงเท่านั้นแล้วอุ้มเ
