“รอฉันอยู่เหรอเพลิง ฉันไม่มีอะไรจะให้แกกินเลยนะ เพราะขนาดฉันเองก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย ต้องทนหิวไปถึงพรุ่งนี้ แล้วก็ไม่รู้ว่าเขาจะให้ฉันกินหรือเปล่า หรือพ่อเลี้ยงจะปล่อยให้ฉันอดตายซะก็ไม่รู้”
หญิงสาวพูดกับตัวเองแต่กลับได้ยินเสียงครางหงิง ๆ ของเจ้าเพลิง เธอเลิกคิ้วและยิ้มออกมา
“นี่ฟังรู้เรื่องเหรอ...โธ่เอ๊ย...คงมีแต่แกสินะที่จะอยู่เป็นเพื่อนฉัน”
มุกดารำพึงกับตัวเองก่อนตัดสินใจเดินไปที่เรือนพักคนงานเพื่อขอตะเกียงจากคนงานตามที่หัสดินทร์บอกไว้ คืนนั้นเธอต้องอยู่ภายในบ้านเก่าท่ามกลางแสงตะเกียงและนอนบนเสื่อโดยหนุนผ้าที่พ่อเลี้ยงใจโหดนำมาให้ต่างหมอนและปราศจากผ้าห่มแม้แต่ผืนเดียว ร่างแน่งน้อยนอนกระสับกระส่ายเพราะอากาศที่นี่หนาวจับจิต มุกดานอนคู้ตัวน้ำตาไหล เธออยากกลับบ้านแต่ไม่รู้จะทำอย่างไร แต่เมื่อนึกได้ว่าถ้าเกิดหนีไปหัสดินทร์ต้องทำอย่างที่เขาลั่นปากเอาไว้ นั่นคือให้คนของเขาตามเอาชีวิตนทีอย่าง
