“มุก...ค่ำแล้วทำไมไม่กินข้าวซะล่ะลูก กับข้าวแม่ทำเย็นหมดแล้วนะ”
เสียงอ่อนโยนที่คุ้นเคยดังขึ้นพร้อมเสียงเคาะประตูทำให้มุกดาที่นอนซมอยู่บนเตียงค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้น หญิงสาวพยายามขจัดความเหนื่อยล้าและเดินอย่างระมัดระวังไปเปิดประตู หญิงวัยกลางคนในชุดนอนผ้าฝ้ายลายปลาการ์ตูนมองหญิงสาวแล้วยิ้มอ่อนหวาน
“ไม่ค่อยสบายอีกแล้วหรือลูก ตั้งแต่กลับมาอยู่บ้านเมื่ออาทิตย์ก่อนก็ดูเหนื่อยๆ งานที่บริษัทหนักมากหรือ”
“ค่ะแม่...หนูเลยต้องขอลาพัก รู้สึกว่าทำงานเหนื่อยเกินไป”
“ถ้าเหนื่อยมากก็กลับมาอยู่บ้านเราก็ได้นะ แถวนี้มีบริษัทบัญชีเปิดเยอะเลย แม่ไม่ว่าหรอก กลับมาอยู่กับแม่จะได้ไม่เหงา”
“คิดเหมือนกันค่ะแม่ว่าอาจจะลาออก จะได้กลับมาดูแลแม่...”
น้ำเสียงตอนท้ายเบาลง ดูแลมารดาอย่างนั้นหรือ เธอลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองกำลังโอบอุ้มชีวิตกำเนิดใหม่อีกหนึ่งชีวิต แค่นึกก็ท้อใจ หากกลับมาอยู่บ้านจะกลายเป็นภาระให้มารดาหรือไ
