“แล้วไม่ทราบว่าคุณแม่ทำงานอยู่ที่บ้านท่านเจ้าสัวมากี่ปีแล้วครับ?”
“อืม...ก็ตั้งแต่มุกดาอายุได้สี่ขวบกระมัง พ่อของมุกเสียกะทันหันแม่เลยต้องระหกระเหินไปหางานทำ ตอนแรกแม่เป็นแม่บ้านในโรงแรมแล้วท่านเจ้าสัวมาพักเลยได้รู้จักกัน ท่านสงสารเลยให้ไปอยู่บ้านท่าน คอยช่วยดูแลเรื่องอาหาร ทำความสะอาดบ้าน ท่านกับคุณนายก็ดีเหลือเกิน ช่วยส่งเสียมุกดาให้เรียนจนจบ แม้กระทั่งคุณนที ลูกชายคนเดียวของท่านก็ยังดีกับพวกเรา แม่ถือว่าครอบครัวของท่านเจ้าสัวมีบุญคุณกับเราสองแม่ลูกมาก”
“นั่นนะสิครับ ถึงว่า...”
“ถึงว่าอะไรจ๊ะพ่อดิน”
“อ้อ...ปละ...เปล่าครับ...ไม่มีอะไรครับ...มุก...กินวุ้นด้วยกันสิ”
ชายหนุ่มหันไปทางหญิงสาวที่จ้องวุ้นดอกไม้หลากสีในจานตาปริบๆ ทว่าเธอกลับมองไปทางอื่น ทำเหมือนไม่สนใจแต่เขารู้ว่าเธอคิดอะไร มุกดากำลังวุ่นวายใจและคงหวาดกลัวมากทีเดียว สักครู่มะลิก็ถามขึ้นว่า
“แล้วพ่อดินรู้จักมุกได้ยังไงจ๊ะ”
