“มุกดา...ป้าว่าหนูพักก่อนก็ได้นะ เห็นยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลยนี่ใช่ไหม”
ป้าบรรจงเอ่ยขึ้นเมื่อเข้าไปในโรงเก็บไม้และเห็นว่ามุกดายังขนปีกไม้เล็ก ๆ มาเก็บไว้ นางเห็นหญิงสาวทำงานตั้งแต่เช้าและไม่เห็นไปกินข้าวเที่ยงที่โรงอาหารของพวกคนงานจึงรีบมาดูให้แน่ใจ มุกดาก้มวางไม้ท่อนเล็ก ๆ ที่เธอขนมันได้ไหวและเงยหน้าขึ้นปาดเหงื่อที่ปะทุบนหน้าผากพลางส่ายหน้า
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะป้า มุกยังไม่หิว”
“ไม่หิวได้ยังไง นี่มันเลยเที่ยงมาแล้ว ตั้งแต่หนูมาทำงานอยู่ที่นี่เกือบครึ่งเดือนป้าเห็นหนูไม่กินข้าวตอนเที่ยงอย่างคนอื่น อย่าหักโหมทำงานหนักมานักเลย ถ้าเกิดเป็นลมเป็นแล้งจะทำยังไง โรงหมอก็อยู่ห่างจากที่นี่ตั้งไกล รู้หรือเปล่าว่าคนในปางไม้ถ้าไม่จำเป็นไม่มีใครอยากเจ็บไข้หรอกนะ”
“ป้าบรรจง ไม้ที่สั่งให้ขนมาเก็บเรียบร้อยดีหรือยัง?”
เสียงห้าวกังวานที่แทรกเข้ามาทำให้การสนทนาของทั้งสองหยุดชะงัก มุกดาเลื่อนสายตาจากป้าบรร
