หัสดินทร์นอนลืมตาโพลงท่ามกลางแสงตะเกียงภายในกระท่อมหลังน้อยชายป่าใกล้โรงเรือนคนงานหลังพายุพิศวาสระหว่างเขาและมุกดาผ่านไปตั้งแต่ตอนหัวค่ำจนดึกดื่น
เขาผลอยหลับไปเพียงชั่วครู่เดียวก่อนมีบางอย่างกระตุกความรู้สึกให้ต้องลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางรัตติกาลและเสียงหรีดหริ่งเรไรที่ขับกล่อมรอบกระท่อมไม่หยุดหย่อน เขานอนหนุนแขนตัวเองข้างหนึ่งบนเสื่อผืนเล็กที่ปราศจากผ้าห่ม ชายหนุ่มเอียงคอมองร่างของมุกดาที่เปลือยเปล่าเช่นกันทว่าเธอนอนคู้ตัวอยู่ข้าง ๆ เขา ไม่มีหมอนและผ้าห่มเช่นเดียวกัน ลมหนาวแทรกผ่านเข้ามาทางช่องลมและทำให้เขาขนลุกกรูเกรียว ร่างสูงใหญ่ค่อย ๆ ขยับตัวและดึงกางเกงยีนส์มาสวมใส่อย่างเบามือราวกับกลัวคนข้าง ๆ ที่ยังหลับใหลรู้สึกตัว ทว่าก่อนจะหยิบเสื้อมาสวมใส่เขาก็ต้องชะงักตัวเองและหันกลับไปมองคนข้าง ๆ หัสดินทร์เกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เขาตัดสินใจห่มร่างของมุกดาด้วยเสื้อเชิ้ตของเข
