มุกดาร้องออกมาเมื่อหัสดินทร์กระชากห่อข้าวในมือของเธอแล้วเขวี้ยงมันออกไปนอกหน้าต่าง ร่างเล็กถึงกับบ่อน้ำตาแตก เขาทำกับเธอเหมือนไม่ใช่คนแต่ก็ไม่อาจตอบโต้และขัดขืนไม่ไหว เพราะความเหนื่อยจากการทำงาน หิวและอ่อนล้าจนแทบจะคลานกลับมา หนำซ้ำวันนี้เธอได้กินแค่เศษข้าวที่เขาปัดลงพื้นเท่านั้น
“พ่อเลี้ยง...ได้โปรดเถอะค่ะ...ฉัน...ฉันไม่ไหว...อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ”
“ไม่ไหวก็ต้องไหว เป็นน้องสาวของไอ้นทีก็ต้องทนได้ทุกอย่าง ให้เหนื่อยแทบตายก็ต้องทน...มานี่!”
หัสดินทร์ดึงหญิงสาวไปที่เสื่อผืนเล็ก เขาดันร่างนั้นจนหงายหลังลงและโถมตัวหนาใหญ่กดเธอเอาไว้ใต้ร่าง พ่อเลี้ยงหนุ่มก้มหน้าลงไปหากลีบปากสาว กดปากของเขากับปากอิ่มสั่นระริก น่าประหลาดใจที่เขายังคงสำนึกได้ถึงรอยตีตราบนกลีบปากนุ่มของมุกดาตั้งแต่ครั้งแรก รอยจูบของเธอยังติดตรึงบนปากของเขา แม้ว่าเธอทำเหมือนไม่เคยถูกจูบ ลิ้นเล็กที่ตอบสนองเขาอย่างสะเปะสะปะทำให้อาร
