น้ำใส....
"จำคำพูดของเธอไว้ให้ดีก็แล้วกัน"
นั่นคือคำพูดของเขาเธอได้แค่พยักหน้าเท่านั้น เธอเดินตามเขามาจนมาถึงเพิงพักที่เราเพิ่งพักพักหลบฝนกันก่อนหน้านี้
"เอ่อ กลับมาทีนี่ทำไมเหรอโย"
"หรือเธอจะหาที่นอนที่มันดีกว่านี้"
"ที่นอน หมายถึงเราจะนอนกันที่นี่?? "
"ไม่ใช่เรา แต่คือฉัน ส่วนเธอจะนอนที่ไหนหรือตรงไหนก็หาเอาเอง" เขาขึ้นไปนั่งข้างบนและเอากระเป๋าเป้มาหนุนศรีษะ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาเล่นเกมส์ ส่วนเธอก็ได้แต่นั่งกอดกระเป๋ามองดูเขานอนเล่นเกมส์ จนเวลาผ่านไปท้องฟ้าเริ่มมืด รอบตัวมันมืดสนิท มองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากแสงหน้าจอโทรศัพท์ที่เขากำลังเล่นเกมส์อยู่ สักพักเขาก็เก็บมันเข้ากระเป๋าและหลับตาลง เขาหลับไปแล้วส่วนเธอก็ยังนั่งอยู่ตรงนั้นเธอรู้สึกลัวเพราะบรรยากาศโดยรอบมันมืดมากจริงๆ ไม่เห็นแม้แต่แสงดาวสักดวง ยิ่งดึกก็ยิ่งมืด เสียงอะไรต่อมิอะไรรอบตัวมันทำให้เธอเริ่มระแวง เธอขยับเข้าไปนั่งใกล้ที
