“เข้าไปในเพนท์เฮาส์ค่อยคุยครับ” ธามไทลงจากรถเดินอ้อมมายังฝั่งคนนั่ง เปิดประตูให้วีด้า มือหนาจับมือเล็กไว้มั่น รั้งให้เธอเดินตามเข้าไปในลิฟท์ ไม่นานเกินรอประตูลิฟท์เปิดออกกว้างในห้องโถงใหญ่ของเพนท์เฮาส์ส่วนตัวสุดหรู
“ด้าโกรธพี่หรอครับ” ทั้งสองคนนั่งลงบนพื้นโซฟาหนังสีเข้มตัวใหญ่ ธามไทเอ่ยถามเข้าเรื่องทันที ทำลายบรรยากาศอันแสนอึมครึมให้คลายลง
“เปล่านี่คะ...ทำไมด้าต้องโกรธพี่” วีด้าตอบ ทว่า เธอกลับไม่กล้าสบตาคู่นั้นของเขา
“ที่พี่ปฏิเสธ เพราะมันอันตราย” เขาคิดอย่างนั้นจริงๆ หากเป็นคอนโดหรือเพนท์เฮาส์ป่านนี้คงเสร็จไปหลายน้ำแล้ว หึหึ!
“....ช่างเถอะค่ะ”
“รู้มั้ย...ด้าโกหกไม่เก่ง” มือหนาทั้งสองข้างประคองใบหน้าสวยหันกลับมามองกันอย่างอ่อนโยน สายตาคมมองสำรวจคนตรงหน้า เพ่งสังเกตทุกอณูด้วยความรู้สึกคุ้นเคย หญิงสาวถึงกับทำตัวไม่ถูก มือไม้เก้ๆกังๆไม่รู้จะวางตรงไหนดี พลันรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาด
