ก๊อก! ก๊อก!
“เข้ามา” สิ้นเสียงทุ้มเอ่ยอนุญาต ประตูบานใหญ่หน้าห้องถูกเปิดเข้ามาตามด้วยโฬม ในมือถือแก้วกาแฟเดินตรงไปยังโซฟามุมหนึ่งของห้องมีหญิงสาวนั่งอยู่
“กาแฟครับคุณวีด้า”
“ขอบคุณค่ะ”
ร่างบางนั่งจิบกาแฟร้อน สายตาพลางมองธามไทเป็นระยะ ค่อยสังเกตความเคลื่อนไหวอีกฝ่าย เขาเป็นถึงประธานโรงแรมใหญ่โต คงไม่อยากมีข่าวซุบซิบกับคนอย่างฉันหรอกมั้ง มันจะได้ไม่คุ้มเสีย
ครืด! ครืด!
โทรศัพท์เครื่องหรูของวีด้าแผดเสียงดังขึ้น ดึงความสนใจจากเจ้าของ มือบางเลื่อนหยิบขึ้นมามอง นิ้วเล็กกดรับสายทันทีที่เห็นชื่อของคนเป็นพ่อเด่นหราบนหน้าจอ
“สวัสดีค่ะคุณวาดิม”
ประโยคทักทายนั้นเรียกความสนใจจากร่างสูงได้ไม่น้อย ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นมองจ้องไปยังคนตัวเล็กอย่างใคร่รู้ 'ใครวะ'
[ลูกจะกลับมาเที่ยวบ้านเมื่อไหร่ เห็นว่ากลับมาไทยนานแล้ว]
“ไว้วันหยุดด้าไปหานะคะ”
ปึก!
มือหนากระแทกไอแพดรุ่นใหม่ล่าสุดลงบนพื้นโต๊ะทำงาน
