“เมื่อกี้คุณเธียรโทรมาเหรอบัว”
“อือ”
“เขาอยู่ที่นี่หรือเปล่า”
“ไม่นะ เขาอยู่ที่บ้านน่ะ บัวน่าจะตาฝาดไปจริงๆ นั่นแหละ”
“น่าเสียดายจังโอปอนึกว่าพวกเราจะได้เจอคุณเธียร”
“โอปออยากเจอเขาเหรอ”
“ผักบุ้งก็อยากเจอนะ อยากขอบคุณเข้าด้วยที่ส่งขนมมาให้กินตลอด แต่ยังไม่เคยได้ขอบคุณเขาเลย”
“คงยากเพราะเขางานยุ่งมาก”
“แต่ถึงเขายุ่งเขาก็ยังให้เลขาส่งขนมมาให้ตลอด บัวโชคดีมากที่เขาใส่ใจแม้ตัวเองจะยุ่ง”
“บัวก็คิดว่าโชคดีมากตอนแรกก็เคยคิดว่าเขาจะส่งมาอยู่โรงเรียนประจำแล้วก็จะไม่สนใจเลยแต่เขาก็ให้เลขามาคอยดูแลตลอด” บัวบงกชเคยคิดน้อยใจว่าที่เขาเธอมาอยู่โรงเรียนประจำเพราะไม่อยากจะรับผิดชอบแต่เขาก็อธิบายให้เธอฟังว่าเขาเป็นผู้ชายและคงดูแลเธอได้ไม่ดีเท่าไหร่การมาอยู่หอพักทีทมีกฎระเบียบและเพื่อนวัยเดียวกันน่าจะทำให้เธอมีความสุขและได้ใช้ชีวิตตามแบบวัยรุ่นซึ่งตอนนี้บัวบงกชก็เข้าใจชายหนุ่มเป็นอย่างดี
“ตอนที่ใยไ
