หลายชั่วโมงผ่านไป เมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ยอมกลับมาห้องพักสักที ตะวันฉายจึงเดินออกตามหา กระทั่งไปเห็นเมษานั่งยิ้มหวานหยดเยิ้ม สีหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ อดที่จะเดินเข้าไปหาอย่างรู้สึกเป็นห่วงอีกคนไม่ได้
"สวัสดีครับคุณหมอ เมษาเมามากแล้ว คุณหมอพากลับห้องทีสิครับ ผมบอกจะไปส่งก็ไม่ยอม"
"เดี๋ยวผมดูแลต่อเองครับ ขอบคุณมากคุณเมศวร์" ตะวันฉายเดินเข้าไปเผชิญหน้า สายตาที่ปรือฉ่ำจ้องมองสามีพร้อมกับชี้หน้าต่อว่าเขาอีกครั้ง
"ไอ้ผู้ชายใจร้ายมาทำไมคะ เมษาไม่อยากเห็นหน้า" เสียงลากยานของคนเมาต่อว่ากลับอย่างแสนงอนเช่นเดิม
"เมามากแล้วนะกลับห้องเดี๋ยวนี้"
"ไม่ต้องมายุ่งเลย ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย เมษาไม่กลับ!"
แค่ฝ่ามือหนาแตะลงบนท่อนแขน หญิงสาวถึงกับสะบัดออกอย่างรวดเร็ว ทำให้ตะวันฉายถึงกับต้องถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้
"อายคนอื่นมั่งเถอะ มีอะไรกลับไปคุยกันที่ห้องสิเมษา"
"อายใครล่ะคะ พี่เมศวร์งั้นหรอ
