“เป็นอะไรคะ ไม่ทำท่าทำทางเหมือนจะฆ่าฉันแล้วเหรอ หรือว่าคุณสำนึกแล้ว” กวินกะพริบตาปริบๆ ปานดาวเหยียดปากผลักอีกฝ่ายอย่างรังเกียจ
“สำนึกตอนนี้ก็สายเกินไปแล้วล่ะคะ คนชั่วช้าสารเลวอย่างคุณต้องได้รับผลกรรมแบบนี้แหละ” กวินมีสีหน้าเศร้าหมอง ปานดาวเดินไปหยิบข้าวต้มเปล่าๆ ที่เหยาะเกลือลงไปแค่เล็กน้อยมาถือเอาไว้ มันชืดจนไม่น่ากินเลยแม้แต่น้อย กับข้าวอย่างอื่นไม่มีและกวินก็ไม่ได้รับยาที่หมอสั่งมาหลายมื้อแล้วด้วย
“มาค่ะ ฉันจะป้อนคุณเอง สามีสุดที่รักของฉัน” ปานดาวตักข้าวต้มป้อน แต่อีกฝ่ายไม่ยอมอ้าปากรับ หล่อนเลยบีบปากของกวินแล้วยัดเข้าไปจนสำลัก ยิ่งสำลักเธอก็ยิ่งยัดข้าวต้มเข้าไปในปาก กวินพ่นมันออกมา ทำเอาปานดาวโมโหจัด
“กินเข้าไปสิ หิวไม่ใช่เหรอ กินเข้าไปๆ ไอ้ผู้ชายเฮงซวยหลอกผู้หญิงแบบคุณมันต้องไม่ตายดี ฉันจะให้คุณตายอย่างทรมานให้สาสมกับความเลวของคุณ” เธอยัดทุกสิ่งทุกอย่างเข้าไปในปากของกวิน อีกฝ่ายก็ส
