“ได้ค่ะ ห้องกว้างมากๆ เลยค่ะ พี่หนึ่งนี่โชคดีจังเลยนะคะ” คนพูดกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง ก่อนจะหันมามองหน้าพี่สาวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่สายตาริษยาวูบขึ้นมาแวบหนึ่งก่อนจะจางหายไป โดยที่หนึ่งธิดาไม่ทันได้สังเกต
“โชคดียังไง”
“ก็ได้พี่หาญเป็นสามีไง” คนพูดหน้าเศร้าลงถนัดตา
“จ้ะ พี่หาญน่ารักมากๆ แต่สองเองก็ต้องเจอคนดีๆ นะ อย่าคิดมากเลย” หนึ่งธิดาปลอบน้องสาว ตบบ่าอีกฝ่ายเบาๆ
“คงไม่มีใครอยากได้ผู้หญิงมีราคีอย่างสองหรอกจ้ะพี่หนึ่ง” เธอส่ายหน้าไปมา
“คนที่เขามองเราด้วยความดีและรักเราจริงยังมีอยู่เชื่อพี่สิจ๊ะ”
“ค่ะ” เธอยิ้มให้พี่สาว แต่ในใจของสุทธิดานั้นเคียดแค้นชิงชัง แกก็พูดได้สิ แกได้ผู้ชายดีๆ ไปนี่นา เพราะแกสวมรอยเป็นฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะแก พอพี่หาญสร้างเนื้อสร้างตัวได้ ก็ต้องกลับมาขอฉันแต่งงานเองนั่นแหละ นางพี่สารเลวเอ๊ย! สุทธิดาคิดอย่างคับแค้นใจ
“พักผ่อนเถอะ มื้อเย็นที่นี่ทุ่มนึงนะจ๊ะ เพร
