เล่ห์รักกับดักมาเฟีย

จัดการเด็กดื้อ

"ฉันเดินเองได้ค่ะ"

ตามฝันรีบบอกเขา เพราะเขาทำท่าจะอุ้มเธอลงรถเมื่อรถมาจอดหน้าคอนโดแล้ว

"แต่ผมอยากอุ้ม"

"แต่ฉันเดินเองได้"

"เมื่อกี้อยู่กับไอ้หมอนั้นคุณยังเดินไม่ได้เลยหรือว่าอยากให้มันอุ้ม"

"โอเคค่ะอุ้มเลยค่ะ เชิญคุณอุ้มเลย ก็แค่ตึกยี้สิบห้าชั้นเอง"

ตามฝันก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะแน่สักแค่ไหนเธอกางแขนออกอย่างท่าทายเชื้อเชิญให้เขาอุ้ม

"หึ...ได้อยู่แล้วตามฝัน"

ภาคินรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

ภาคินอุ้มเธอมาไว้ในอ้อมเเขนในท่าเจ้าสาว และพาเดินตรงไปที่ลิฟท์

"มีอะไรให้ช่วยไหมครับคุณภาคิน"

รปภ รีบวิ่งมาเมื่อเห็นเจ้านายอุ้มหญิงสาวไว้ด้วยความหวังดี

"ไม่เป็นไร"

รปภ รีบถอยออกทันทีไปกดเรียกลิฟท์ให้เจ้านายทันที

"อุ้ยย...เกิดอะไรขึ้นคะคุณภาคิน"

มีเสียงหญิงสาวทักขึ้นเมื่อเธอเดินมาเพื่อที่จะโดยสารลิฟท์ขึ้นคอนโดเหมือนกัน

เธอเป็นลูกบ้านสาวไฮโซของที่นี้ และหนุ่มหล่อ รวย คุณภาพอย่างภาคินก็เป็นธรรมดาที่สาวโสดส่วนใหญ่จะให้ความสำคัญมันก็เป็นเรื่องปกติ

ลูกบ้านสาวสวยสุดเช็กซี่ลูกสึกขัดใจอยู่ไม่น้อยที่ชายหนุ่มที่เธอหมายตามาวันนี้เขากลับอุ้มสาวสวยไว้ในอ้อมเเขนแบบที่เธอไม่เคยเห็นเขาทำกับใครมาก่อน

"พอดีคุณตามฝันเขาเจ็บเท้านะครับ"

ภาคินตอบยิ้มๆ แต่คนที่ถูกอุ้มในอ้อมแขนเริ่มทำหน้าไม่ถูก

"หรอค่ะ...คงเจ็บมากเลยสินะคะถึงกับยืนเองไม่ได้เลย"

ลูกบ้านสาวสวยกัดเข้าให้หนึ่งหมับ เมื่อทุกคนเข้ามาอยู่ในลิฟท์แล้ว

"นิดาไปชั้น24 คุณภาคินไปชั้น25 แล้วไม่ทราบว่าคุณอะไรนะคะ..."

นิดาทำหันมามองเธอว่าเธอชื่ออะไร ทั้งที่ภาคินเพึ่งจะเอ่ยชื่อเธอไปเมื่อกี้

"ตามฝันครับ เธอชั้นเดียวกับผม"

ภาคินตอบให้แทนเรียบร้อย

ตามฝันค้อนเขาให้หนึ่งควับ เธอรู้ว่าเขาจงใจพูดให้คนอื่นเขาใจผิด

นิดาไฮโซสาวมองหน้าตามฝันด้วยสายตาที่ไม่พอใจแบบไม่ปิดบัง ใครๆก็รู้ว่าชั้นบนสุดเป็นพื้นที่ส่วนตัวของภาคินที่ไม่มีใครเคยได้ขึ้นไป แม้กระทั้งแม่บ้านก็ต้องเป็นแม่บ้านที่เขาฝึกอบรมมาโดยเฉพาะ

"แม้...แขกวีไอพีของคุณภาคินนี่เอง"

นิดามองตามฝันด้วยสายตาเหยียดๆ

(อยากเล่นสงครามประสาทหรอได้สิ)

"ฝันบอกแล้วว่าฝันเดินเองได้คุณก็ไม่เชื่อ

แต่ก็ขอบคุณนะคะ คุณภาคินเนี่ยน่ารักที่สุดเลย"

ตามฝันยิ้มหวานและกระชับแขนที่กอดคอเขาไว้พร้อมกับซบหน้าลงไปที่อกเขาอย่างออดอ้อน

ภาคินเหลือบตามองคนที่อยู่ในอ้อมเเขน ด้วยสายตารู้ทัน

ตามฝันยักคิ้วให้หนึ่งที พร้อมร้อยยิ้มแสนหวานแต่เป็นหวานอาบยาพิษมากกว่า

"ผมกลัวคุณเจ็บเท้าขึ้นมาอีกเดี๋ยวจะทำกิจกรรมอย่างอื่นไม่ได้ ผมเป็นห่วง"

ตามฝันถลึงตาใส่เขา รู้ว่าเขาจงใจพูดให้คนฟังคิดไปไกล

"ไม่ต้องห่วงค่ะ สำหรับบางกิจกรรมฝันสู้ตายอยู่แล้ว"

[ติ๊งง..]

เสียงประตูลิฟท์เปิดออกที่ชั้น24พอดี

"ขอตัวนะคะ"

นิดากระแทกเสียงบอกก่อนจะสะบัดหน้าออกไป

(กรี๊ดดๆๆ...คุณภาคิดชอบแบบนี้ก็ไม่บอก)

นิดาอยากจะร้องกรี๊ดออกมา แต่ก็ได้แต่เก็บไว้ในใจ เธอหวังว่าสักวันเธอจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดเขาแบบนี้บ้าง

"เราจะไปทำกิจกรรมกันที่ห้องคุณหรือห้องผมดีครับ"

ภาคินถามตามฝันยิ้มๆ เมื่อขึ้นมาถึงชั้นของตัวเองแล้ว

"ไปห้องฉันสิคะ"

ตามฝันตอบเขาหน้าบึ้ง

"ได้เลยครับ ที่ไหนก็ได้ผมไม่ติด"

"หยุดความคิดของคุณเลยนะ ฉันหมายถึงไปส่งฉันที่ห้อง"

ภาคินหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งเธอ

เขาพาเธอเดินเข้ามาในห้อง และว่างเธอลงบนโซฟา

"ห้องคุณก็น่าอยู่เหมือนกันนะเนี่ย"

ภาคินบอกพร้อมกับนั่งลงข้างเธอ

"หึ...นึกว่าฉันไม่รู้หรอว่าคุณเป็นเจ้าของห้องนี้"

"วาาา...ไม่เซอร์ไพรส์เลย"

ภาคินบอกยิ้มๆ

Rrrrrrrrrrrrrrr

ทันไดนั้นเสียงโทรศัพท์ตามฝันก็ดังขึ้นตามฝันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

[คุณพีระ]

หน้าจอบอกชื่อคนโทรมา

ตามฝันกำลังจะลุกขึ้นเดินออกไปรับโทร

แต่ถูกภาคินรวบเอวลงมานั่งตักเขาไว้

"คุณ...ปล่อยนะฉันจะไปรับโทรศัพท์"

"ก็รับสิผมไม่ได้ห้ามคุณนี่"

ภาคินพูดหน้าตาเฉย

ตามฝันตัดสินใจกดปิดเสียง เอาไว้เดี๋ยวเธอค่อยโทรกลับก็ได้

"ทำไมไม่รับ"

ภาคินถามเสียงเข้ม

"ไม่รับค่ะ"

ตามฝันตอบแบบไม่สนใจ ขืนรับตอนนี้เขาก็กวนเธออยู่ดี

"งั้นผมรับเอง"

เขาทำท่าจะจับโทรศัพท์ตามฝันรีบเอาโทรศัพท์ไปซ้อนไว้ข้างหลัง

"ไม่ได้นะ"

ตามฝันบอกเขา เธอจะให้คนอื่นรู้ว่าเธออยู่กับเขาสองต่อสองไม่ได้

ภาคินขมวดคิ้ว

"ทำไม!! คุยต่อหน้าผมไม่ได้หรือไง"

"ไม่ได้ค่ะ ปล่อยฉันนะแล้วคุณก็กลับห้องคุณไปได้แล้ว"

ตามฝันบอกเขา เธอไม่รู้ว่าพีระมีเรื่องงานด่วนอะไรหรือเปล่าแต่ถ้าคุยต่อหน้าเขาน่าจะมีแต่แย่กับแย่มากกว่า

"อยากคุยกับมันมากหรอ"

ภาคินกระชับอ้อมแขนที่รัดเอวบางไว้ให้เเน่นขึ้น พร้อมกับเอื้อมมือไปจับโทรศัพท์ออกมาจากมือของเธอ

"คุณ...เอาคืนมานะ เขาวางสายไปแล้ว"

ภาคินชูโทรศัพท์ขึ้นไว้สุดแขน

ด้วยความเคยชินกับการปกป้องกันตัว แบบอัตโนมัติอีกอย่างเธอไม่ชอบการถูก เอาเปรียบ ตามฝันดีดตัวด้วยความเร็วพยายามใช้ช่วงศอกของเธอกดลงไปใต้คางของเขา

และใช้เข่ากดลงหน้าขาเพื่อล็อคไม่ให้เขาขยับหนีได้อีกมือก็เอื้อมขึ้นไปที่เป้าหมายคือโทรศัพท์ในมือของเขา

ภาคินที่เตรียมพร้อมอยู่แล้ว

เขากันเเขนเธอออกและจับไว้แน่น

อ้าขาเพื่อให้เกิดช่องว่างให้เข่าเธอกดลงไปที่โซฟาแทน

ตามฝันเสียหลักในขนาดที่กำลังยืดตัวขึ้นทำให้หน้าอกเธอซุกเขาที่หน้าเขาพอดี

ภาคินได้ทีรวบเอวเธอไว้แล้วจับเธอกดลงที่โซฟา

"คุณ...อึกก..!!"

ตามฝันตกใจเมื่อรู้ว่ากำลังเสียเปรียบเขา

กำปันน้อยๆที่เป็นอิสระอยู่อีกข้างเตรียมจะพุ่งเข้าเบาตาเขา แต่ด้วยความไวของภาคินเขารับกำปันเธอไว้ได้ก่อนที่มันจะถึงเป้าหมาย

"ตามฝัน...คุณบังคับผมเองนะ"

ภาคินรวบแขนเธอไว้ทั้งสองข้างเหนือศรีษะ

"คุณก็บังคับฉันเองเหมือนกัน...!"

ตามฝันใช้ไม้ตาย โดยยกเข่าขึ้นหวังจะกระแทกไปที่กล่องดวงใจของเขาแบบเต็มๆไปเลย แต่มุกตื้นๆแบบนี้ภาคินมีหรอจะรู้ไม่ทัน

"นี้แน่....โอ้ยยย!!....ฮื้ออเจ็บ"

ตามฝันกระแทกเข้าไปสุดแรงแต่กลายเป็นเธอที่ร้องด้วยความเจ็บเมื่อภาคินยกเข่าขึ้นมากันไว้

"หึ...ทีนี้ตาผมมั่งแล้วนะ"

ภาคินทาบทับเธอไว้ด้วยตัวของเขา ไม่ให้เธอดิ้นได้

"คุณจะทำอะไร....ปล่อยนะ"

ตามฝันบอกเขาเธอพยายามดิ้นแต่ยิ่งดิ้นเขายิ่งกดเธอเเรงขึ้น

ภาคินดึงเนคไทออกจากคอแล้วเอาไปพันข้อมือเธอที่เขารวบไว้เหนือศรีษะ

"ผมจะกำราบเด็กดื้อ"

ภาคินตอบด้วยสายตาที่เเพรวพราว

"ฉันไม่ใช่เด็ก....ปล่อยฉ่านนนน"

ตามฝันร้องตะโกนโวยวายพยายามดิ้นไม่ให้เขามัดมือเธอได้ จนกระดุมที่มีอยู่สามเม็ดของเสื้อสูทตัวสวยของเธอหลุดแยกออกจากกันเผยให้เห็นเนินอกขาวเนียของเธอก็ชวนให้หลงไหลเหลือเกิน

"เชื่อแล้วครับว่าไม่เด็ก"

ภาคินพูดยิ้มๆ

ตามฝันมองตามสายตาเขาแล้วถึงกับหน้าแดงขึ้นมา

"ห้ามมอง! แล้วคุณมัดฉันทำไมปล่อยเดี๋ยวนี้นะ"

เธอบอกเขาเสียงเขียว

"ก็บอกแล้วไงว่าจะจัดการเด็กดื้อ"

ภาคินมองตากลมโตคู่นั้นที่มีแววตาตื่นกลัวมากกว่าแววตาความโกรธ

"ห้ามจูบนะ ถ้าคุณจูบฉันกัดจริงๆด้วย"

ตามฝันขู่เขา

"หึๆ...ได้สิตามฝันถ้าคุณกัดผมรับรองว่าไม่หยุดแค่จูบแน่

ภาคินใช้มือบีบแก้มเธอเบาๆ

"ไม่นะ...!!"

ก่อนจะก้มลงปิดปากอวบอิ่มที่เขาเฝ้าคิดถึงมาหลายวัน

เขาบดขยี้ดูดหาความหวานอย่างหิวโหย

[จ๊วบบบ...]

[จ๊วบบๆ...]

"ฮึ..อ...ฮืออ...

ตามฝันบิดตัวเร้าๆอยู่ใต้ร่างหนาของเขา