หวง
1541 คำ
"ขอบคุณพีระมากนะคะที่ไว้ใจสั่งซื้อสินค้าจากเรา"
ตามฝันกล่าวกับลูกค้าหนุ่มที่เพิ่งเซ็นสัญญาซื้อขายกันไป หลังจากที่ทั้งสองนัดคุยและเซ็นสัญญากันที่ร้านอาหารของโรงแรมชื่อดังที่ตามฝันเคยมาพักและเธอก็ค่อนข้างจะชอบที่นี้มาก
"ยินดีมากเลยครับที่ได้รวมงานกับคุณฝันและก็ขอบคุณสำหรับอาหารเมื่อนี้ด้วยนะครับอร่อยมากเลย"
"ยินดีเช่นกันค่ะ"
"ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ หวังว่าจะมีโอกาสได้นั่งทานข้าวกับคุณฝันแบบนี้อีก"
พีระลูกค้าหนุ่มนักธุรกิจอายุน้อยพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้คู่ค้าสาวสวยอย่างคาดหวังที่จะมีสัมพันธิ์ที่ดีในภายภาคหน้า
"แน่นอนสิคะ เพราะนอกจากเราจะเป็นคู่ค้ากันแล้วเรายังเป็นเพื่อนกันด้วย"
ตามฝันบอกด้วยรอยยิ้ม
"ครับ"
ทั้งสองลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าโรงแรม
"เชิญครับ"
ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษพีระจงให้ตามฝันเดินนำหน้า
"ขอบคุณค่ะ"
ตามฝันในชุดเกาะอกมินิเดรสสีโอรสและสวมทับด้วยเสื้อสูทตัวยาวเขาชุดความสวยและความมั่นใจทำให้เธอดึงดูดสายตาบรรดาเเขกที่มาใช้บริการในส่วนของร้านอาหารได้พอสมควร และหนึ่งในนั้นก็คือมาเฟียแห่งเมืองอันดามันที่นั่งหน้าบึ้งมองเธอกับไอ้หนุ่มนั้นมาพักใหญ่แล้ว
ตามฝันเดินออกมาจากร้านอาหารพร้อมกับพีระ
"ว้ายยย...."
ตามฝันร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อรองเท้าส้นสูงของเธอสัมผัสกับพื้นที่ เปียกน้ำทำให้เธอเสียหลักลื้น
"คุณฝันระวังครับ"
"อุ้ย..."
ตามฝันรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้า
เลยจับแขนพีระไว้ในขณะที่เขาช่วยพยุงเธออยู่
"เจ็บข้อเท้าหรอครับ"
พีระถามเมื่อเห็นสีหน้าของเธอ
"ค่ะ"
ตามฝันบอกไปเพราะเจ็บระดับนี้เธอเดินเองไม่ได้เเน่
"เดี๋ยวผมพาไปนั้งตรงนั้นก่อนดีกว่าครับ"
พีระประคองตามฝันไว้เพราะกลัวเธอจะล้มลงไป
"ว้ายยย.....คุณภาคิน"
ตามฝันร้องขึ้นด้วยความตกใจอยู่ๆก็ถูกช้อนอุ้มตัวลอยขึ้นจากพื้น สองแขนเธอโอบไปรอบคอเขาอัตโนมัติเพราะกลัวตัวเองจะร่วงลงไป
ส่วนพีระงงหนักกว่าเพราะอยู่ๆก็มีคนมาดึงตามฝันออกไปจากอ้อมแขน
"ตะวัน...ไปบอกแม่บ้านที่รับปิดชอบตรงนี้ให้เก็บของออกไปจากที่นี้ทันที"
ภาคินหันไปสั่งลูกน้องมือขวาด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง
"ครับนาย"
ตะวันรับคำสั่ง
ตามฝันอ้าปากค้าง
"คะ...คุณภาคินหมายความว่าไงคะ ถึงกับต้องไล่ออกเลยหรอคะ"
"โทษฐานที่ทำให้คุณลื้นล้มไง"
พูดเสร็จภาคินก็อุ้มตามฝันออกมาขึ้นรถทันที โดยมีพีระเดินตามมาด้วยความเป็นห่วง
"เอ่ออ...คุณครับจะพาคุณฝันไปไหน"
พีระถามขึ้นเมื่อเขาเห็นภาคินอุ้มตามฝันขึ้นไปบนรถตู้คันใหญ่ที่มีคนขับ สแตนบายรออยู่แล้ว
"กลับบ้าน...หรือคุณจะไปด้วย"
ภาคินหันกับมามองพีระอย่างเอาเรื่อง
พีระนิ่งไป
ภาคินพูดเสร็จก็กดปุ่มปิดประตูทันที
ตามฝันนั่งมองหน้าเขา ที่ทำหน้าบึ้งไม่พูดไม่จา
"คุณภาคินแล้วรถฉันละคะ"
"เอากุญแจมา"
เขาพูดด้วยน้ำเสียงเข้มๆ เหมือนโกรธใครมา
"ฉันขับกลับเองได้ค่ะ"
เธอบอกเขา เพราะแค่ขับรถน่าจะขับเองได้
"อยู่กับผมเก่งจัง ทีอยู่กับไอ้หมอนั้นยืนยังยืนไม่ไหวต้องให้มันประคอง"
"ไม่ใช่สักหน่อย...เฮ้ออ..นี้ค่ะกุญแจ"
เธอขี้เกียจต่อปากต่อคำด้วย
พอดีกับตะวันวิ่งเข้ามาหาเจ้านายที่รถ
"เรียบร้อยไหม"
"เรียบร้อยครับนายผมแจ้งฝ่ายบุคคลให้จัดการด่วนที่สุด"
"ดี เดี๋ยวนายขับรถคุณตามฝันไปจอดที่คอนโด"
ภาคินสั่งลูกน้อง
ก่อนจะปิดประตูรถและสั่งให้ลูกน้องออกรถทันที
"เดี๋ยวนะคะคุณภาคินคุณจะไล่แม่บ้านโรงเเรมนั้นออกได้ไง"
ตามฝันถามเขาอย่างไม่เขาใจ เขาคิดว่ามีเงินแล้วจะทำอะไรก็ได้อย่างงั้นหรอ
"ทำไมผมจะไล่ไม่ได้ ผมไล่ออกทั้งแผนกก็ยังได้"
ภาคินพูดอย่างไม่สบอารมณ์
"คุณคิดว่าคุณมีเงินแล้วจะทำอะไรกับใครก็ได้อย่างนั้นหรอคะ"
ตามฝันก็ไม่สบอารมณ์เหมือนกัน
"ในเมื่อพนักงานของผมทำงานบกพร่องในหน้าที่ผมจะไล่ออกกี่รอบก็ได้ เป็นแม่บ้านแต่ปล่อยให้พื้นสกปรกทำให้ลูกค้าได้รับอันตรายผมควรเก็บไว้หรือไง"
ตามฝันมองหน้าเขา ขมวดคิ้วมุ้ย
(เฮ้ออ...นี่เขาเป็นเจ้าของโรงเเรมนั้นหรอเนี่ย)
"คุณเป็นเจ้าของโรงแรมนี้หรอคะ"
"แล้วคุณคิดว่าไง แค่หาชื่อเจ้าของโรงแรมไม่น่ายากมั่ง"
ตามฝันเหลือบตามองบน กับความกวนของเขา
"คุณอย่าไล่แม่บ้านออกเลยนะคะ"
ตามฝันพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง
"ทำไม..?"
เขาถามสั้นๆด้วยน้ำเสียงเข้มๆเหมือนเดิน
"คุณกำลังใช้อานาจในทางที่ผิด คุณไปหงุดหงิดอะไรมา ถึงต้องมาลงกับแม่บ้านถึงพวกเขาจะเป็นพนักงานแต่เขาก็ทำงานแลกเงินนะคะคุณไม่ได้จ่ายเงินพวกเขาฟรีๆ"
ตามฝันว่าเขาอย่างไม่เกรงใจ ดูก็รู้ว่าเขาหงุดหงินอะไรมาแล้วมาลงกับพนักงานตัวเอง
ภาคินจ้องหน้าตามฝันนิ่ง
"ช่วยไม่ได้ ถ้าไม่มีน้ำตรงพื้นนั้นไอ้หน้าจืดนั้นมันจะได้แตะต้องคุณ ผมไม่ไล่ออกทั้งแผนกก็ดีแค่ไหนแล้ว"
ตามฝันอ้าปากค้าง
"คุณจะบ้าหรือไงคะ ไม่มีเหตุผลเลย"
"ผมมีเหตุผลเสมอ ผมเปลี่ยนใจแล้วผมไล่ออกทั้งแผนกไปเลยดีกว่า"
ภาคินจับโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมจะโทรออก แต่ถูกตามฝันตะครุบมือเขาไว้ก่อน
"คุณภาคินคุณมีเหตุผลหน่อยสิคะ"
ตามฝันจับมือเขาไว้แน่น
"เหตุผลผมบอกคุณไปแล้วไง"
ภาคินเหลือบตามองมื้อน้อยๆทั้งสองข้างของเธอที่จับมือแน่น
"ฉันขอร้องนะคะ อย่าทำแบบนี้เลยคุณโกรธฉันแล้วไปพานกับคนอื่นแบบนี้ไม่ได้นะ"
ตามฝันมองเขาด้วยเเววตาขอร้อง เธอไม่อยากทำให้คนอื่นเดือดร้อน
"งั้นต้องมีอะไรแลกเปลี่ยน"
แววตาตามฝันเปลี่ยนไปจากเดิมทันที จากที่ขอร้องกลายเป็นโกรธขึ้นมาเหมือนกันเขาพูดมาแบบนี้เธอรู้เลยว่าเขาคิดจะเอาเปรียบเธออีกแน่
"งั้นก็เชิญเลยคะ คุณอยากทำอะไรก็ทำไปเลย"
ตามฝันปล่อยมือจากเขาแล้วยกมือกอดอกหน้าบึ้งตึงมองออกไปนอกรถแทน เธอจะไม่สนใจเขาอยากทำอะไรก็ทำไปเลย
"ดี...งั้นผมไล่ออกทั้งแผนกไปเลย"
พูดเสร็จเขาก็กดโทรศัพท์โทรออกหาตะวันทันที
ตามฝันนั่งฟังว่าเขาเอาจริงหรอแต่ก็นิ่งไว้ทำทีไม่สนใจ
[ครับ...นาย]
ตะวันรับสายทันที
[ฉันเปลี่ยนใจแล้ว จากไล่ออกคนเดียวเป็นไล่ออกทั้งแผนกไปเลย แล้วให้ฝ่ายบุคคลประกาศรับสมัครใหม่แต่ถ้าคนยังไม่พอก็แบ่งจากโรงแรมในเครือเรามาก่อน]
ตามฝันมองหน้าเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ
[ครับนาย]
เสียงตะวันตอบรับมาตามสายก่อนที่สายจะถูกตัดไป
"คุณภาคิน"
เธอเรียกชื่อเขาแบบโกรธๆ
"ครับ"
ภาคินตอบรับแบบอารมณ์ดี ไม่ได้รู้สึกอะไรกับหน้าหวานๆที่ตอนนี้มองเขาด้วยความโกรธ
"ผมไม่ได้อยากเอาชนะ แต่ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับคุณ"
เขาบอก
ตามฝันทำหน้าเหนื่อยหน่ายกับเขา ทำไมเธอต้องมาพบเจอกับคนแบบนี้ด้วยนะ เอาว่ะไหนๆเธอก็ต้องยอมเขาอยู่แล้ว แค่เรื่องพ่อเธอเรื่องเดียวเธอก็ไม่มีทางชนะเขาได้แล้ว ถือว่าช่วยคนไว้ได้อีกหลายชีวิต
"ก็ได้ค่ะ ฉันยอมคุณแล้ว คุณอย่าไล่พวกเขาออกเลยนะคะ"
ภาคินกระตุกยิ้มมุมปากนึกอยู่แล้วว่าเธอต้องยอมเขา
"ได้อยู่แล้วครับ ผมบอกแล้วไงว่าทุกอย่างขึ้นอยู่กับคุณ"
ภาคินบอกพร้อมจับโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะพิมพ์ข้อความแล้วส่งให้ลูกน้อง
"เรียบร้อยครับ"
เขาโชว์หน้าจอโทรศัพท์ที่มีข้อความส่งออกให้เธอดู
"ขอบคุณค่ะ"
เธอพูดประชดเขา แต่ภาคินก็ไม่ได้สนใจกับยิ้มชอบใจไปอีก
[ปรี๊นนนน...เอี๊ยดดดด]
"เชี้ยยย...ไรว่ะเนี่ยยย"
ตะวันสบถออกมา เมื่อมีคนเดินตัดหน้ารถแบบกระชั้นชิด เขารีบเปิดประตูรถวิ่งลงไปดู พบหญิงสาวนอนหมดสติอยู่หน้ารถ
"คุณ..ๆๆ"
ตะวันพยายามเรียก มองสำรวจบาดเเผลก็ไม่มี มองดูที่รถก็ไม่มีล่องลอยการชน
ตะวันคว้าโทรศัพท์โทรเรียกรถพยาบาลแถมตอนนี้ไทยมุงก็เริ่มเยอะขึ้น
- ผู้เขียน
